Η αύξηση του κατώτατου μισθού είναι μια κοροϊδία! Η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς ώστε να καλύπτουν το κόστος ζωής παραμένει ζωτικής σημασίας!

 

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση της ΝΔ  για την τέταρτη διαδοχική αύξηση του κατώτατου μισθού, ο οποίος φτάνει στα 830 ευρώ (μεικτά). Η αύξηση των 50 ευρώ (μεικτά) δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τις τεράστιες ανάγκες που έχει ο κόσμος της δουλειάς, με βάση την όλο και αυξανόμενη ακρίβεια. Τι να πρωτοπληρώσει ένας εργαζόμενος; Το ρεύμα, το ενοίκιο, τα δάνεια, τη βενζίνη; Τι να πρωτοαγοράσει από το σούπερ μάρκετ; Να πληρώσει τα φροντιστήρια των παιδιών του; 

Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά όλη αυτή τη κατάσταση και φοβάται τις αντιδράσεις του λαού,  γι’ αυτό πετάει ψίχουλα προσπαθώντας να διασκεδάσει την οργή του. Γιατί φοβάται την οργή που νιώθει ο λαός απέναντι στην αντιλαϊκή- αντεργατική πολιτική που τσακίζει κάθε δικαίωμα και διαλύει κάθε δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης. Γιατί φοβάται την οργή που εκφράστηκε στην απεργία στις 28/2, παρόλο που δεν βρήκε συνέχεια με ευθύνη των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που βάζουν πλάτη στην προώθηση της αντεργατικής πολιτικής και κάνουν τα πάντα για να κυριαρχεί η ακινησία, η υποταγή και η σιωπή. Η οργή αυτή όμως συνεχώς αναζητά διεξόδους.

Γι’ αυτό με θράσος η κυβέρνηση διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, βαφτίζει το μαύρο άσπρο, καμώνεται πως οι μισθοί ανεβαίνουν και η ανεργία πέφτει. Όμως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά τι έχουν στο πορτοφόλι τους και σε τι συνθήκες δουλεύουν- αν δουλεύουν. Το σύστημα βέβαια, δίνει τις δικές του «λύσεις» στο πρόβλημα της ανέχειας και της φτώχειας στην οποία βυθίζονται όλο και πιο πλατιές λαϊκές μάζες. Ο ίδιος ο νόμος Γεωργιάδη προβλέπει πως αν δε φτάνουν τα λεφτά για να βγει ο μήνας, η «λύση» είναι να κάνουν δεύτερη δουλειά οι εργαζόμενοι και να εξοντώνονται δουλεύοντας ήλιο με ήλιο. Από την άλλη, το μνημονιακό πλαίσιο που καθορίζει τον κατώτατο μισθό είναι ανέπαφο και η κάθε κυβέρνηση μας υπενθυμίζει εκβιαστικά πως ανάλογα με τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας και τις ανάγκες της αγοράς θα κρίνεται η όποια αύξηση. Άρα ο εργαζόμενος θα πρέπει ήσυχα και ωραία να προσδοκά να είναι βιώσιμες οι επιχειρήσεις και ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία για να πάρει κάτι και αυτός, το οποίο τελικά δε θα του δίνει την παραμικρή ανάσα, βέβαια.

Οι αυξήσεις στους μισθούς είναι ζήτημα συλλογικής πάλης των εργαζόμενων!

Ο μόνος δρόμος για το λαό και την εργατική τάξη είναι ο δικός τους αγώνας, η διεκδίκηση ΣΣΕ με πραγματικές αυξήσεις των μισθών στο κόστος ζωής, η πάλη για δουλειά και ζωή με δικαιώματα. Είναι αναγκαίος ο αγώνας ενάντια στην αντεργατική πολιτική μέσα από τα σωματεία, μέσα σε κάθε χώρο δουλείας. Να μην αποδεχτούν οι εργαζόμενοι την πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης ως “κανονικότητα”. Κόντρα στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κόντρα στις λογικές τις ανάθεσης, κόντρα στη σιωπή, κόντρα στις εκλογικές αυταπάτες. Συλλογικά και οργανωμένα να πάρουν την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους.