Συνεχίζει το μαρτύριο της ομηρίας των εργαζομένων καθαριότητας του πανεπιστημίου Πατρών. Μετά την λήξη της σύμβασής τους και την μικρή ανάσα που πήραν από τα ασφαλιστικά μέτρα που κέρδισαν ο χρόνος για την εκ νέου απόλυση είναι πολύ κοντά (13 Δεκέμβρη λήγουν τα ασφαλιστικά μέτρα). Με την πλάτη στον τοίχο αλλά και την αγωνιστική εμπειρία που απέκτησαν στις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι του ΠΠ διεκδικούν την υπογραφή νέας σύμβασης με καλύτερους όρους από τις προηγούμενες.
Το πρωί της Παρασκευής 8 Δεκέμβρη οι εργαζόμενοι ταξίδεψαν στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στις απολύσεις μπροστά από το υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης. Η κυβέρνηση δια στόματος υφυπουργού δεσμεύτηκε για τροπολογία που θα κατατεθεί το επόμενο διάστημα χωρίς όμως αυτή να εξασφαλίζει την μονιμοποίηση των εργαζομένων μιας και πρόκειται για άλλη μια ανανέωση του καθεστώτος των προηγούμενων συμβάσεων. Το ότι από αύριο δεν θα βρεθούν στον δρόμο οι εργαζόμενοι του ΠΠ είναι μια μικρή επιτυχία του αγώνα τους, παρόλα αυτά δεν δίνει περιθώρια εφησυχασμού και αναστολής των όποιων κινητοποιήσεων. Οι συγκέντρωση δυνάμεων το επόμενο διάστημα θα καθορίσει την συνέχεια του αγώνα τους για σταθερή και μόνιμη δουλειά.
Την συγκέντρωση στήριξαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις φοιτητών και η Ταξική Πορεία συζητώντας με τους εργαζομένους και παρεμβαίνοντας με τοποθέτηση και προκήρυξη:
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ - ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ ΚΑΙ Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ
ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό το προσωπικό καθαριότητας στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, δηλαδή κοντά στην απόλυση, όπως και πολλές χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι σε διάφορους φορείς του Δημοσίου και της Αυτοδιοίκησης (Νοσοκομεία, Υπουργεία, Δήμοι και Δημοτικές επιχειρήσεις κλπ).
Η δυνατότητα να έχουμε δουλειά είναι θεμελιώδης ανάγκη για να μπορούμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας, είναι όρος επιβίωσης κι όχι πολυτέλεια ή σπατάλη στα πλαίσια κάποιων λογιστικών υπολογισμών.
Η απειλή της απόλυσης και το διαρκές «μαρτύριο της σταγόνας» με τις μικρές ή μεγαλύτερες παρατάσεις των συμβάσεων δεν προκύπτουν από κακό υπολογισμό ή από ξεροκεφαλιά κάποιων από τους κυβερνώντες ή τους διοικούντες. Δεν είναι ζήτημα τεχνικό ούτε νομικό ούτε συνταγματικότητας όπως λένε (αφού όποτε θέλουν κάνουν το Σύνταγμα «κουρέλι», καλυμμένα ή απροκάλυπτα όπως γίνεται αυτό τον καιρό με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια).
Αντίθετα είναι μια μορφή από το μέλλον που μας «υπόσχονται». Είναι σύμφυτο με την αντιδραστική κατεύθυνση των κοινωνικών εξελίξεων σ’ όλο τον κόσμο που προκαλεί η σφοδρή επίθεση που ’χουν εξαπολύσει εδώ και χρόνια οι πλούσιοι κι οι ισχυροί ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς για να μεγαλώσουν την κυριαρχία και τα κέρδη τους. Βασικό κομμάτι της επίθεσης και το χτύπημα στη μόνιμη δουλειά, στις σταθερές εργασιακές σχέσεις, στα ανθρώπινα ωράρια, στις αξιοπρεπείς αμοιβές, στα δικαιώματα σε περίθαλψη, ασφάλιση, συντάξεις κ.α. που συνδέονται με την δουλειά, στις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες.
Η επίθεση στους συμβασιούχους της καθαριότητας συνδέεται άμεσα κι είναι κομμάτι των αντιδραστικών αλλαγών στα Πανεπιστήμια με τις περικοπές, το κλείσιμο σχολών, την επίθεση στους φοιτητές και τα δικαιώματά τους, την αστυνομοκρατία, τον αυταρχισμό της Διοίκησης. Σ΄αυτά τα πλαίσια είναι δεδομένη η επίθεση στους εργαζόμενους, πρώτα στους πιο ευάλωτους όπως οι συμβασιούχοι και σύντομα και στους τώρα (αλλά για πόσο;) μόνιμους.
Από εκεί προκύπτει η ανάγκη για κοινό, μαζικό αγώνα όλων όσων δουλεύουν στον χώρο, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης, αλλά και η αλληλέγγυα πάλη μέσα στις σχολές με την μεγάλη μάζα των φοιτητών που πλήττονται κι αυτοί από τον ίδιο εχθρό και τις ίδιες πολιτικές. Όπως απαιτείται και κοινή δράση με εργαζόμενους σε άλλους φορείς του Δημοσίου που βιώνουν τον ίδιο κίνδυνο (πχ στα νοσοκομεία όπου αυτές τις μέρες βιώνουν την παταγώδη διάψευση των προσδοκιών για μια ευνοϊκότερη και πιο μακρόχρονη αντιμετώπιση από την Κυβέρνηση) αλλά και γενικότερα με όλους τους εργαζομένους έξω από τις σχολές.
Αυτή είναι η ουσιαστική διέξοδος, εκεί βρίσκεται η πραγματική ελπίδα!
Γιατί η ζωή διαρκώς δείχνει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν ότι θα τους χαριστεί τίποτα ούτε από «καλούς» υπουργούς ούτε από πρυτανικές αρχές με «κατανόηση κι ευαισθησίες». Η «καλοσύνη» και η «κατανόηση» αυτών ξυπνάει μόνο όταν νιώσουν πίεση και βρουν ουσιαστική αντίσταση στα σχέδιά τους.
Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από συνεννοήσεις παραγόντων και μεσολαβητών πίσω από κλειστές πόρτες χωρίς τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η υπεράσπισης της δουλειάς είναι δική τους υπόθεση και δεν μπορεί να αφήνεται ούτε στα χέρια εκπροσώπων ειδικά μετά την πρόσφατη εμπειρία με την «καούρα» να σταματήσει ο αγώνας (άρον άρον και πραξικοπηματικά μετά την προσωρινή δικαστική απόφαση) και όχι να κλιμακωθεί και να ανοίξει στην Πατρινή κοινωνία. Με την απροθυμία να κινητοποιήσουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο Πανεπιστήμιο ή να ενεργοποιήσουν δυνάμεις που επηρεάζουν σε εργατικά σωματεία και τον φοιτητικό χώρο.
Οι δικαστικές αποφάσεις και τα ασφαλιστικά μέτρα, παρότι δίνουν χρήσιμες ανάσες, δεν αποτελούν επαρκή απάντηση ούτε δίνουν οριστική λύση στο ζήτημα της υπεράσπισης της δουλειάς και των δικαιωμάτων μας.
● Χρειάζονται αποφάσεις μέσα από Γενικές Συνελεύσεις και τήρηση αυτών των αποφάσεων, χρειάζεται αγώνας παρατεταμένος για ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ και όχι προσανατολισμένος γύρω από δικαστικές αποφάσεις, μικροπαρατάσεις συμβάσεων και απόσπαση (ψεύτικων) υποσχέσεων.
● Να ανοίξει ο αγώνας στους υπόλοιπους εργαζόμενους του Πανεπιστημίου, σε άλλα εργατικά σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους και στην Πατρινή κοινωνία. Να γίνουν εξωστρεφείς δράσεις δημοσιοποίησης στην πόλη και δράσεις υποστήριξης (οικονομικής κ.α.) του αγώνα και των κινητοποιήσεων.
ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου