Όχι ιδιαίτερα μαζική (όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο) ήταν η κινητοποίηση της ΠΟΕΔΗΝ. Κινητοποίηση που καλέστηκε με τη γνωστή υπονομευτική τακτική της συνδικαλιστικής ηγεσίας, προκηρύσσοντας απεργία στην περιφέρεια και στάση εργασίας στα νοσοκομεία της Αττικής και «πανελλαδική» πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Χωρίς καμία προσπάθεια για μαζικές διαδικασίες στους χώρους δουλειάς, για την ενημέρωση και συμμετοχή των εργαζομένων. Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που η απεργιακή διαδήλωση ήταν πολύ κάτω από τις απαιτήσεις για μια πραγματική απάντηση στην ολοένα και εντεινόμενη επίθεση στον χώρο της περίθαλψης.
Παρ' όλο που η κατάσταση σε όλο και περισσότερα νοσοκομεία της χώρας είναι τραγική και γίνεται τραγικότερη, κυρίως λόγω των τεράστιων ελλείψεων προσωπικού, που οδηγεί σε κλεισίματα τμημάτων, σε υπολειτουργία άλλων, σε μαζικές παραιτήσεις συναδέλφων που δεν αντέχουν άλλο, σε ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση της δουλειάς για όσους μένουν κι άλλα τόσα προβλήματα.
Από την άλλη κάνει όλο και πιο δύσκολο και πιο μακρινό ένα προγραμματισμένο χειρουργείο, μια εξέταση, ένα ραντεβού με γιατρό, ενώ η αναμονή στα επείγοντα ξεπερνάει κάποιες φορές τις 20 ώρες με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα περιστατικά βίας και οι διαπληκτισμοί λαού-υγειονομικών, σε μια λογική διαίρει και βασίλευε.
Κι ενώ όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν πως όλα αυτά δεν είναι προβλήματα που θέλει να λύσει η κυβέρνηση αλλά πολιτική της επιλογή, ανακαλύπτουν ταυτόχρονα πως και η συνδικαλιστική τους ηγεσία καμιά διάθεση δεν έχει να οργανώσει πραγματικούς μαζικούς αγώνες με ελπίδες να φέρουν νίκες. Το μόνο που τη νοιάζει είναι ο ρόλος του συνομιλητή του υπουργείου.
Είναι απαραίτητο λοιπόν, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να μαζικοποιησουμε τις γενικές συνελεύσεις. Να ξεπεράσουμε την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία που μας καλλιεργούν χρόνια, να πιστέψουμε στη δύναμή μας.
Είναι δύσκολος αλλά είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί σε καλύτερες συνθήκες ζωής και δουλειάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου