Η εργοδοσία των Jumbo για ακόμα μία φορά προκαλεί!

 

Η εργοδοσία των καταστημάτων Jumbo για ακόμη μια φορά πρωτοστατεί στην προώθηση της αντεργατικής πολιτικής! Eπώνυμα, προκλητικά και με θράσος ζητά να ανοίξουν τα καταστήματά της, την Κυριακή 26/12…επειδή χάνει λεφτά! Δεν έχει καμία σημασία που είναι επίσημη και νομοθετημένη αργία. Οι εργαζόμενοι της δεν έχουν δικαίωμα στην ανάπαυση και τη ψυχαγωγία! Δε δικαιούνται προσωπική ζωή τη στιγμή που θα μπορούσαν να παράγουν κι άλλο κέρδος για τον εργοδότη τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που η εργοδοσία των Jumbo διεκδικεί την πρωτιά στην εκμετάλλευση και την καταπίεση των εργαζομένων, την τρομοκρατία και την ασυδοσία προς τους εργαζόμενους και την καταστρατήγηση κάθε ίχνους εργατικού δικαιώματος.

Η αδηφάγα φύση του κεφαλαίου δε γνωρίζει γιορτές και αργίες, δε χορταίνει με τζίρους μερικών δισεκατομμυρίων, δεν απασχολείται με ταπεινά ζητήματα όπως η εξουθένωση των εργαζομένων. Θέλει τους εργαζόμενους έρμαια και φτηνά αναλώσιμα εργαλεία. Τους θέλει διαθέσιμους 24/7, να εξοντώνονται στη δουλειά, να μην έχουν καμία δυνατότητα συγκρότησης και συλλογικής διεκδίκησης. Την αυτοπεποίθηση και την αλαζονεία για αυτές τις πρακτικές, η εργοδοσία τη βρίσκει στις πλάτες της κυβερνητικής πολιτικής, στη συντεταγμένη και στρατηγικά σχεδιασμένη αντεργατική επίθεση, στον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη που συντριβεί όλα τα εργατικά δικαιώματα.

Στα Jumbo δεν είναι λίγες οι καταγγελίες για τις συνθήκες γαλέρας που ήδη επικρατούσαν. Μη τήρηση των μέτρων προστασίας κατά την περίοδο της πανδημίας, επαναλαμβανόμενα καθημερινά 11ωρα κατά τη διάρκεια εορταστικής και σχολικής σεζόν, απλήρωτες υπερωρίες, εκδικητικές απολύσεις εργαζομένων επειδή συμμετείχαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και ανέπτυξαν συνδικαλιστική δράση, απολύσεις εν μέσω αναρρωτικών αδειών, τρομοκρατία στον χώρο δουλειάς όπου παράβαση αποτελεί το να μιλήσουν δύο συνάδελφοι που συναντιούνται σε διάδρομο του καταστήματος, το σύστημα αξιολογήσεων, όπου δύο αρνητικές αποτελούν αιτία απόλυσης αλλά και για τον εκβιασμό της απόλυσης με βάση τον οποίο εξανάγκασαν τους εργαζόμενους να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις, όπου το 5νθήμερο εργασίας γίνεται 6ήμερο.

Πλέον και με τη βούλα, ο πρόσφατα επικυρωμένος κανονισμός λειτουργίας της επιχείρησης μετατρέπει τη δουλειά σε κάτεργο. Βάσει αυτού, οι εργαζόμενοι ανήκουν στην επιχείρηση, η οποία μπορεί να τους μεταθέτει όπου και όποτε θέλει και κρίνει εντός των ορίων της Ελληνικής Επικράτειας! Η ίδια ορίζει τη διάρκεια της ημερήσιας και εβδομαδιαίας εργασίας, τις ώρες έναρξης και λήξης της εργάσιμης ημέρας, τις διακοπές εργασίας του προσωπικού της και το σύστημα εργασίας ενώ η ίδια ορίζει ότι εργάσιμο χρόνο αποτελεί μόνο ο χρόνος παροχής πραγματικής υπηρεσίας που τους έχει ανατεθεί. Η εργοδοσία είναι αυτή που αποκτά τον απόλυτο έλεγχο στο ποιοι, πότε και πόση άδεια δικαιούνται οι εργαζόμενοι. Δημιουργεί μια θέση εργασίας-κλειδί για το φακέλωμα των εργαζομένων, αυτήν του ‘’Υπεύθυνου Επεξεργασίας Προσωπικών Δεδομένων’’ ή αλλιώς του ασφαλίτη της δουλειάς. Οι παρατηρήσεις και οι επιπλήξεις δίνουν τη θέση τους στο πρόστιμο, με το οποίο ένας εργαζόμενος μπορεί να τιμωρηθεί χάνοντας το ¼ του μισθού του. Κι αν κάποιος αναρωτηθεί σ’ αυτήν τη γαλέρα, πού είναι τα δικαιώματα και η εργατική νομοθεσία, η κατεύθυνση που μπαίνει από την κυβέρνηση και τις δυνάμεις του κεφαλαίου είναι πολύ συγκεκριμένη. Και αυτή η ασφυκτική κατάσταση, μόνο μέσα από εργατικούς αγώνες και διεκδικήσεις μπορεί να ανατραπεί και οι εργαζόμενοι να δουν καλύτερες μέρες.

Στο μοντέλο του εργαζόμενου δούλου, στην ασυδοσία και την τρομοκρατία της εργοδοσίας, στον νόμο έκτρωμα που ανοίγει τον δρόμο για ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και υποταγή, οι εργαζόμενοι χρειάζεται να απαντήσουν και να μη σκύψουν το κεφάλι! Να εμπιστευτούν τον συνάδελφο. Να βαδίσουν συλλογικά στον δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους στη δουλειά, για την ανατροπή του νόμου εκτρώματος.