Ε, όχι και απεργοί! Τι λέτε, κύριοι!

Το εναγώνιο δελτίο τύπου που έβγαλε το ΠΑΜΕ για να διαχωρίσει τη θέση του από την απεργία των ναυτεργατών στις 3 Ιούνη είναι χαρακτηριστικό του ρόλου που θέλει το ΠΑΜΕ και ο πολιτικός του φορέας, το ΚΚΕ. Το ρόλο του πυροσβέστη των εργατικών αγώνων, το ρόλο της «συνεπούς δύναμης» προς το σύστημα, με βάση τις δικές του ανάγκες και αγωνίες.

Το μήνυμα έχει πολλαπλούς αποδέκτες. Από τη μια, το σύστημα, την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς τους (ΜΜΕ, δικαστήρια, δυνάμεις καταστολής κοκ.). Σ’ αυτούς «ξεκαθαρίζει» το ΚΚΕ ότι δεν έχει καμία σχέση, και δεν θέλει να έχει καμία σχέση, με απεργιακές μάχες που δίνονται κόντρα στη συμβιβαστική, υποταγμένη γραμμή της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Γιατί τέτοια χαρακτηριστικά είχε αυτή η απεργία της ΠΕΝΕΝ, που υποτιμητικά γράφει σαν «σημερινά γεγονότα στο λιμάνι» το ΠΑΜΕ. Αποτέλεσε τη μοναδική περίπτωση στο λιμάνι που αρνήθηκε να ακυρώσει την απόφαση που είχαν πάρει τόσο τα πρωτοβάθμια σωματεία όσο και το Εργατικό Κέντρο Πειραιά για απεργία στις 3/6. Και γι’ αυτό, κάτω από βαρύ συσχετισμό, στοχοποιήθηκε ειδικά από τους εφοπλιστές και την κυβέρνηση, βγήκε «παράνομη» και λούστηκε τη λάσπη των μηχανισμών προπαγάνδας, που από τα ξημερώματα μιλούσαν για «τεράστια ταλαιπωρία», στη συνηθισμένη προσπάθεια να βάλουν το λαό απέναντι στους εργάτες που αγωνίζονται.

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δηλώνουν λοιπόν, προς όλους αυτούς που χτυπούν κάθε απεργία, ότι δεν έχουν καμία «ανάμειξη» -ούτε συμμετοχή, ούτε καν στήριξη. Και μιλούν και για «κοινωνικό αυτοματισμό», την ώρα που οι ίδιοι τον καλλιεργούν. Είτε επίσημα με την άρνηση στήριξης όχι απλά δια της σιωπής αλλά με ρητή δήλωση, είτε στα διάφορα φόρουμ, σχόλια και λοιπά διαδικτυακά σημεία όπου καταγράφεται μέσω σχολιαστών η «εκλαϊκευμένη γραμμή» κάλυψης του αίσχους της επίσημης στάσης, σύμφωνα με την οποία η απεργία της ΠΕΝΕΝ «δεν είχε απεργούς», «ήταν προβοκάτσια», «ήταν αριστερισμός», «στηρίχτηκε από αλληλέγγυους» και διάφορα άλλα, που όχι μόνο δεν πείθουν κανέναν αλλά καλλιεργούν ακόμα και επικίνδυνες λογικές. Γιατί τι άλλο είναι η «κριτική» για τη στήριξη εργατικών αγώνων, και μάλιστα κάτω από τέτοιους όρους, από άλλους εργαζόμενους και από συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις;

Το δε επιχείρημα ότι τα ΜΜΕ «επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν, να στρέψουν τη συζήτηση μακριά από την πραγματική ενημέρωση που πρέπει να υπάρχει για το περιεχόμενο του αντεργατικού τερατουργήματος» και γι’ αυτό μπλέκουν το ΠΑΜΕ σε μια απεργία που αυτό ουσιαστικά καταδικάζει, είναι χυδαίο. Αν κάποιος μπορεί να ενημερώσει τους εργαζόμενους και το λαό για την επίθεση που διεξάγει το σύστημα, αυτοί είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές τους δυνάμεις και οργανώσεις, και ειδικά με τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις τους. Τους οποίους πρέπει οι εργαζόμενοι να στηρίζουν, με τη δική τους συμμετοχή. Όχι να έχουν αυταπάτες για τους μηχανισμούς του συστήματος.

Η δεύτερη πλευρά των αποδεκτών του μηνύματος του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ αφορά τους εργαζόμενους. Σ’ αυτούς δηλώνουν ότι τα πρωτοβάθμια σωματεία οφείλουν να είναι εντολοδόχοι των ανώτερων συνδικαλιστικών οργάνων. Επαναλαμβάνει εδώ και τη γνωστή ασάφεια για το αν στο ΠΑΜΕ συσπειρώνονται συνδικαλιστικές οργανώσεις (δηλαδή είναι το ίδιο συνδικαλιστικό όργανο) ή αν αποτελεί παράταξη στα συνδικαλιστικά όργανα, για να δηλώσει ότι τα πρωτοβάθμια σωματεία «οφείλουν» να υπακούν στους σχεδιασμούς του ΠΑΜΕ. Ειδικά όταν πρόκειται για σχεδιασμούς εκτόνωσης των αγωνιστικών διαθέσεων, όταν πρόκειται για αποφάσεις ακύρωσης απεργίας. Άλλωστε, το ΠΑΜΕ συνηθίζει στα πρωτοβάθμια σωματεία που ελέγχει να απογυμνώνει τις Γενικές Συνελεύσεις απ’ τον αποφασιστικό τους ρόλο, με «εξουσιοδότηση» στα ΔΣ για πλήθος ζητημάτων, όπως πρόσφατα ήταν η ημερομηνία διεξαγωγής της απεργίας.

Επιπλέον, το μήνυμα προς τους εργαζόμενους και το λαό είναι ότι δεν έχουν να περιμένουν καμία στήριξη, ούτε πρακτική ούτε πολιτική, όταν αγωνίζονται. Τους όποιους αγώνες, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ τους θέλουν τόσο όσο χρειάζεται για να αποκτά περιεχόμενο ο ρόλος του πυροσβέστη. Τόσο όσο απαιτείται για να μην γίνονται εμπόδιο στην προώθηση των κεντρικών πολιτικών επιλογών του συστήματος. Τόσο όσο αρκεί για τον εγκλωβισμό στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τη «λύση» της εκλογικής ενίσχυσης του ΚΚΕ και των οργανώσεών του. Γι’ αυτό και δεν τους στηρίζει, αν δεν τους ελέγχει.

Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από συνδικαλιστικά όργανα που προωθούν την αντίσταση στην επίθεση του συστήματος. Έχουν ανάγκη από πολιτικές οργανώσεις που ενισχύουν τους αγώνες τους, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά. Και πρέπει να μαζικοποιήσουν τα σωματεία τους, να δώσουν ζωή στις διαδικασίες τους, να μην επιτρέπουν να αντιμετωπίζονται σαν ψήφοι για συσχετισμούς μεταξύ δυνάμεων που τους υπονομεύουν, αλλά ως τα δρώντα υποκείμενα των αγώνων. Στους οποίους οι συνδικαλιστικές ηγεσίες οφείλουν να δίνουν λόγο για τη στάση τους, τις αποφάσεις τους, τις τοποθετήσεις τους. Και φυσικά να στηρίζουν, όχι να καταδικάζουν.