Στον ιδιωτικό τομέα η συμμετοχή ενός εργαζόμενου σε απεργία είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση. Πολλές φορές ο εργαζόμενος δεν είναι μέλος σωματείου, ενώ η σύμβαση που υπογράφει γίνεται εύκολα κουρελόχαρτο και ο εργοδότης μπορεί να προχωρήσει σε εκδικητική απόλυση σκαρφίζοντας διάφορες αφορμές.
Ως ιδιωτική υπάλληλος, αντιλαμβανόμενη την αναγκαιότητα αντίστασης ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, που έρχεται να καταργήσει θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, δήλωσα τη συμμετοχή μου στην απεργία που κηρύχθηκε (κάτω από πίεση) από το Ε.Κ.Α στις 3/6. Την ίδια μέρα ενημερώθηκα ότι το Δ.Σ. της ΓΣΕΕ προχώρησε σε κήρυξη απεργίας 10/6. Και ενώ ανέμενα να πραγματοποιηθούν δύο απεργιακές κινητοποιήσεις, η ΑΔΕΔΥ και το Ε.Κ.Α πήραν πίσω (!) την απεργία της 3ης Ιούνη και σύρθηκαν πίσω από την απόφαση της ΓΣΕΕ.
Με βάση αυτή την εξέλιξη, όσοι εργαζόμενοι είχαμε δηλώσει απεργία βρεθήκαμε ξεκρέμαστοι, καθώς την επόμενη μέρα έπρεπε να ενημερώσουμε τον εργοδότη ότι τελικά αλλάξανε τα πλάνα και δεν θα απεργήσουμε στις 3 Ιούνη… Αναρωτήθηκαν αυτές οι ηγεσίες πόσο δύσκολο είναι για έναν εργαζόμενο σήμερα να απεργήσει, αλλά και πόσο δύσκολο είναι πείσεις τον συνάδελφό σου να απεργήσει μαζί σου; Αναρωτήθηκαν άραγε τι απογοήτευση δημιουργεί σε έναν εργαζόμενο, όταν έχει δώσει κόντρα στον εργασιακό του χώρο και στο τέλος μένει μόνος και εκτεθειμένος; Αυτή η εξέλιξη αναδεικνύει για άλλη μια φορά το ποιόν των συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες επιδιώκουν να σπείρουν σύγχυση και απογοήτευση στους εργαζόμενους. Κηρύττουν απεργιακές κινητοποιήσεις-τουφεκιές στον αέρα, ώστε στο τέλος να περάσει αναίμακτα το νέο νομοσχέδιο. Η καταγγελτική μας στάση θα πρέπει να είναι δεδομένη! Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τα τσιράκια του συστήματος.
Ντ.Β. - εργολαβική εργαζόμενοι σε τράπεζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου