Το νέο αντεργατικό τερατούργημα προ των πυλών!

 Δε θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε!

Το νέο αντεργατικό τερατούργημα προ των πυλών!

 

Ο οδοστρωτήρας των δικαιωμάτων μας προχωρά ακάθεκτος.  Στον έναν χρόνο πανδημίας, η κυβέρνηση της ΝΔ ακολούθησε πιστά την πολιτική κατεύθυνση που είχε ορίσει. Η ανηλεής επίθεση σε όλο το φάσμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας δε σταμάτησε στιγμή. Εξειδικεύεται κατάλληλα σε κάθε περίπτωση προκειμένου να διαμορφώνει καλύτερους όρους για την πλήρη εκμετάλλευση και υποταγή μας. Το ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε για τους εργαζόμενους, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας, η περιστολή όλων των δημοκρατικών μας ελευθεριών, η βία και η τρομοκρατία της κρατικής καταστολής, οι απαγορεύσεις και η εγκατάλειψη του λαού στο έλεος του ιού αποκάλυψε με τον πιο αδίστακτο τρόπο τον στρατηγικό και ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης που διεξάγεται.

Το αντεργατικό πολυνομοσχέδιο είναι έτοιμο και έχει παρουσιαστεί στο Υπουργικό Συμβούλιο από τον Οκτώβρη. Δεν κατατέθηκε, όχι γιατί αποφάσισαν να το αφήσουν στα χαρτιά, όχι γιατί θα αναιρούνταν στην πορεία πλευρές της διάλυσης των εργασιακών μας δικαιωμάτων αλλά γιατί συντρίβει κάθε έννοια της δουλειάς με δικαιώματα αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη δουλειά. Δεν ήθελε και τους εργαζόμενους στον δρόμο τη στιγμή που προσπαθούσε να εκτονώσει και να διαχειριστεί τη λαϊκή οργή από την ταξική διαχείριση της πανδημίας. Ήθελε πρώτα να δώσει το μήνυμα ότι θα πνίγει και θα καταστέλλει κάθε συλλογική διεκδίκηση του δίκιου ώστε να προετοιμάσει το έδαφος για τις αντεργατικές τομές που επιβάλλει. 

Η οργή εξακολουθεί να ξεχειλίζει όμως το Eurogroup δεν άφησε άλλα περιθώρια στην κυβέρνηση. Οι ‘’δανειστές’’ ή δυνάστες μας θέλουν το αντεργατικό τερατούργημα να έχει ψηφιστεί πριν τον Μάϊο, για να περάσει επιτυχώς η Ελλάδα τη δέκατη μεταμνημονιακή αξιολόγηση και να εγκριθεί η εκταμίευση της επόμενης δόση. Μέσα στον Απρίλιο αναμένεται η εσπευσμένη του κατάθεση. Δημοσιεύματα και προαναγγελίες του υπουργού Εργασίας αποκαλύπτουν με ωμότητα τις επιδιώξεις τους για το ξερίζωμα κάθε ίχνους δικαιώματος με τον νόμο και τη βούλα. 

Η ‘’διευθέτηση του χρόνου εργασίας’’ δεν είναι τίποτα άλλο από την πανηγυρική, στην πράξη, κατάργηση του 8ωρου. Κι αν ισχυρίζονται ότι είναι κάτι που ήδη ίσχυε, είναι γιατί βάσει του νόμου  3986/2011   η επιχείρηση μπορούσε με τη συμφωνία του αντίστοιχου σωματείου να προβεί σε αλλαγές των ωρών εργασίας των εργαζομένων.  Τώρα αίρεται και αυτό το εμπόδιο, και πλέον θα χρειάζεται η συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου, έτσι ώστε ο εκβιασμός και οι απειλές να είναι άμεσες, η πίεση ασφυκτική ώστε ο εργαζόμενος να εξαναγκάζεται σε υποταγή. Αν δουλέψει 10ωρο όταν οι εποχικές ανάγκες είναι αυξημένες,  δε θα πληρωθεί το 2ωρο υπερωρίας αλλά υποχρεώνεται ο εργοδότης να του το δώσει σε ρεπό μέσα σε ένα 6μηνο. Διευθετείται κάθετα η δυνατότητα του εργοδότη να ξεζουμίζει βάσει ‘’έκτακτων αναγκών’’ τον εργαζόμενο. Χρειάζεται τα εργαλεία του ευέλικτα κι ελαστικά.

Την ίδια στιγμή, για τις υπερωρίες, το νομοσχέδιο καταργεί το ειδικό ανώτατο όριο υπερωριακής απασχόλησης των 90 ωρών ετησίως που ισχύει για τη βιομηχανία και τη βιοτεχνία και το ανεβάζει στις 120 ώρες, που ισχύουν για τους υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας. Με αυτό τον τρόπο θα μειωθεί το κόστος υπερωριών στις βιομηχανικές επιχειρήσεις, δεδομένου ότι η αμοιβή για τις υπερωρίες (προσαύξηση ωρομισθίου κατά 60%) θα εφαρμόζεται από τις 120 ώρες και πάνω και όχι από τις 90. Το δικαίωμά μας στον μισθό και την υπερωριακή αμοιβή κοστίζει ακριβά στο αδηφάγο σύστημα. Χρειάζεται τα εργαλεία του φτηνά.

Ανοίγει το δρόμο για εδραίωση των ανοιχτών καταστημάτων τις Κυριακές με την εισαγωγή και νέων κλάδων και επιχειρήσεων που επιτρέπεται να απασχολούν εργαζόμενους τις Κυριακές. Το δικαίωμα στην ανάπαυση και η προσωπική ζωή των εργαζομένων είναι πολυτέλεια σ’ ένα σύστημα που διαμορφώνει το μοντέλο του εργαζόμενου σκλάβου. 

Σε πρόσφατες δηλώσεις ο Κ. Χατζηδάκης ανέφερε ότι θα ενσωματωθούν στο νομοσχέδιο και διατάξεις για την τηλεργασία,  με χαρακτηριστική την επιβολή τηλεργασίας χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων (με διευθυντικό δικαίωμα). Ο ένας χρόνος που εφαρμόζεται η τηλεργασία έδειξε ότι τους είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο καθώς το ωράριο των εργαζομένων ξεχειλώθηκε, λειτούργησε ως απεργοσπαστικός μηχανισμός σε κινητοποιήσεις μαθητών και εκπαιδευτικών, ως ελεγκτικός μηχανισμός με άμεση παρέμβαση υπευθύνων και εργοδοτών την ώρα της δουλειάς και σε πολλές περιπτώσεις κατέγραψε και την ‘’αποδοτικότητα’’ των εργαζομένων, κράτησε σε ‘’υγιή’’ για το σύστημα απόσταση τους εργαζομένους αφού δεν είχαν τη δυνατότητα να συζητήσουν, να απάντησουν, να διεκδικήσουν και να κινηθούν συλλογικά. 

Σε ακόμη μια πρόσφατη δήλωση, ο Υπουργός έθιξε το ότι δε χρειάζονται πια τα βαρίδια ‘’των δικαιωμάτων’’ που φέρουν οι συλλογικές συμβάσεις. Είναι πιο άμεσο και αποτελεσματικό για την καταπίεση και την εκμετάλλευση του, ο εργαζόμενος να κάνει ατομική σύμβαση με τον εκάστοτε εργοδότη. Απογυμνωμένος από τη συλλογική βάση συγκρότησης των εργασιακών του δικαιωμάτων, γιατί αυτό είναι η συλλογική σύμβαση εργασίας, είναι πιο ευάλωτος απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και ασυδοσία. Είναι όσο αναλώσιμος και μόνος τον χρειάζεται το κεφάλαιο.

Κι επειδή είναι η στιγμή που σχεδιάζει στρατηγικά να συνθλίψει όλες τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος των τελευταίων 100 χρόνων, είναι αποφασισμένο να γκρεμίσει κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης και πάλης των εργαζομένων. Η δυνατότητα οργάνωσης τους, συγκρότησης των αγώνων τους, ο ελεύθερος ταξικός συνδικαλισμός χρειάζεται να αποτελέσουν ‘’κακή παρένθεση’’ στην ιστορία της εκμετάλλευσης. Το Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων και η αναγκαστική απογραφή των σωματείων στο γενικό μητρώο τα βάζει κάτω από τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο. Οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, η υποχρέωση προειδοποίησης πριν την απόφαση απεργίας, η απαγόρευση και ποινικοποίηση παρεμπόδισης εισόδου και κατάληψης του χώρου, η αύξηση του προσωπικού ασφαλείας σε 40% κατά τη διάρκεια απεργιών, είναι μόνο οι αιχμές από το μέλλον που ετοιμάζουν για τους εργαζόμενους.

Το σύστημα της εκμετάλλευσης προκειμένου να εδραιώσει και να αναπαράγει την κυριαρχία του χρειάζεται τον ταξικό του αντίπαλο αδύναμο και δεμένο χειροπόδαρα. Χρειάζεται να διαμορφώσει στους εργαζόμενους τη συνείδηση της υποταγής και της ταξικής καταπίεσης. Χρειάζεται το δικαίωμα στη δουλειά και η υποχρέωσή του να το παρέχει να μετατραπεί σε ‘’ατομική ευθύνη υποταγής’’. Χρειάζεται να εμπεδωθεί από τους εργαζόμενους ότι η δουλειά χωρίς δικαιώματα, η μισθωτή σκλαβιά, είναι κανονικότητα. Χρειάζεται να διαλύσει κάθε έννοια συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης, να φιμώσει και να καταστείλει τους εργατικούς αγώνες εν τη γενέσει τους μπροστά στη λαίλαπα που ετοιμάζει.   

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όλο αυτό το διάστημα έχουν διαλέξει πλευρά. Η χαρακτηριστική σιωπή τους σε αυτές τις βαθιά αντιδραστικές τομές είναι η υπόκλιση στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές. Είναι το ξεπούλημα όλων των εργαζομένων στις ορέξεις τους. Η αστική νομιμότητα στην όποια εγκαλούνται κι επιστρέφουν με ευλάβεια αποδεικνύει ότι λογοδοτούν σ’ αυτούς και όχι στα σωματεία και στους εργαζόμενους. Όσο, λοιπόν, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δίνουν τα διαπιστευτήρια τους ξανά και ξανά στην πολιτική της εκμετάλλευσης, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και ο λαός να βαδίσουν το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα.

Το τελευταίο διάστημα έχει δείξει ότι ο λαός έχει δύναμη και κάθε φορά που διεκδικεί μαζικά και συλλογικά μπορεί να πιέζει την κυβερνητική πολιτική και να φέρει νίκες. Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι ότι αυτό ακριβώς είναι που φοβάται το σύστημα και νομοθετεί την υποταγή. Η οργάνωση και η δυνατότητα συλλογικής έκφρασης των ενιαίων συμφερόντων ταξικού αντιπάλου, η συγκρότηση μαζικών αγώνων που υπερασπίζονται τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και διεκδικούν τη δουλειά με δικαιώματα τους τρομοκρατεί. Είναι η στιγμή να εμπιστευτούν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τις δυνάμεις τους και να βρουν τον σύμμαχο στον συνάδελφο τους και όχι στην ‘’ατομική διαπραγμάτευση’’ των όρων σκλαβιάς. Σε κάθε εργασιακό χώρο, να συγκροτηθούν επιτροπές, πρωτοβουλίες, να γίνουν γενικές συνελεύσεις, να πιεστούν τα σωματεία από την κίνηση και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων και να παρθούν αποφάσεις αγώνα ενάντια στο τερατούργημα που συνθλίβει τα δικαιώματα μας. Το δίκιο και τις ζωές μας δεν τα χαρίζουμε! Τα υπερασπιζόμαστε!

Δεν τρομοκρατούμαστε!

Κάτω τα χέρια από τους αγώνες μας!

Με αγώνες διεκδικούμε το δικαίωμά μας στη δουλειά!

Κάτω το αντεργατικό νομοσχέδιο!