36000 εργαζόμενοι σε «κοινωφελή» πετιούνται στο δρόμο- Να παλέψουμε για μόνιμη και σταθερή δουλειά!

 

Με πρωτοφανή αγριότητα και μένος η κυβέρνηση της ΝΔ εντείνει την επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους. Εν μέσω πανδημίας και με την ασφυκτική πίεση που ασκεί στον λαό η γιγάντωση της ανεργίας, το Υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε ότι δε θα εκδοθούν Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας για το 2021 αφήνοντας 36.000 εργαζόμενους στον δρόμο.

Η στρατηγική απόφαση του συστήματος της εκμετάλλευσης να διαλύσει το δικαίωμα στη δουλειά και τη δουλειά με δικαιώματα έφερε αυτά τα προγράμματα ώστε να χρησιμοποιηθούν ως Δούρειος Ίππος στον σχεδιασμό του. Μέσω αυτών άδραξε την ευκαιρία να βάλει στη θέση της δουλειάς τη λέξη ‘’πρόγραμμα’’, στη θέση των εργαζομένων με δικαιώματα τους ‘’ωφελούμενους προγραμμάτων’’ που δεν έχουν εργατικά δικαιώματα αλλά δουλεύουν σαν τα σκυλιά.

Χρειάστηκαν για να εμπεδωθεί  στους άνεργους και τους εργαζόμενους ότι η δουλειά δεν είναι δικαίωμα άλλα διάλειμμα λίγων μηνών από την ανέχεια, την εξαθλίωση και την ανεργία. Χρειάστηκαν για να γίνει συνείδησή τους η αναλωσιμότητα, η ανασφάλεια και η διάλυση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Χρειάστηκαν γιατί τα ΕΣΠΑ και τα ‘’μεγαλόχαρα’’ βοηθήματα που έρχονται από τη ΕΕ υπάρχουν για να συμβάλλουν στις αντεργατικές πολιτικές τους. Χρειάστηκαν για να ανακυκλώνεται η ανεργία και τα νούμερα της ώστε να εκτονώνεται για λίγο η λαϊκή οργή. Χρειάστηκαν για να γίνουν καθεστώς οι συμβάσεις εργασίας λίγων μηνών στο δημόσιο, η διάσπαση των εργαζομένων μέσω διαφορετικών εργασιακών σχέσεων και για να χειροτερέψουν ριζικά οι όροι στον ιδιωτικό τομέα.

Ταυτόχρονα,  στους δήμους τα προγράμματα ‘’ωφέλησαν’’ εργαζόμενους σε υπηρεσίες όπως το πράσινο, την καθαριότητα κτλ , υπηρεσίες που το κράτος επιθυμεί να περάσουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο και τους εργολάβους.  Και στη σημερινή φάση που θέλει να προωθήσει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων σε αυτές τις υπηρεσίες, δε διστάζει να πετάξει στο δρόμο τους χιλιάδες «ωφελούμενους» που απασχολούνταν σε αυτούς τους κλάδους.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, όλα αυτά τα χρόνια, εξαναγκάζονται, υπό το τεράστιο βάρος των πολιτικών της ανεργίας και της φτώχιας, σε μισθούς πείνας, στο να υπογράψουν τι δε θα δικαιούνται δουλεύοντας, στη, βέβαιη και χωρίς περιστροφές, επιστροφή τους στην εργασιακή αναζήτηση και  ανασφάλεια. Το ‘’πάγιο’’ και το ‘’διαρκές’’ των αναγκών που καλύπτουν δεν το ορίζουν οι ανάγκες, αλλά ο συσχετισμός δύναμης και αυτήν τη στιγμή γέρνει στη μεριά του συστήματος.

Στο ασφυκτικό μέλλον που ετοιμάζουν οι εκπρόσωποι του συστήματος, τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων κοστίζουν πολύ ακριβά. Τα θέλουν πίσω. Θέλουν εργαζόμενους και ανέργους  αποδυναμωμένους, απομονωμένους, υποχείρια των επιδιώξεων τους, αναλώσιμα εργαλεία στην κερδοφορία τους. Γι’ αυτό χτυπούν τη συλλογική πάλη και την ποινικοποιούν όταν δεν την ελέγχουν. Γι’ αυτό επενδύουν στη βία, την τρομοκρατία και την άγρια καταστολή. Η δυνατότητα των εργαζομένων να συζητούν, να οργανώνονται, να συγκροτούνται με βάση τα κοινά ταξικά τους συμφέροντα, να παίρνουν αποφάσεις και να αγωνίζονται συλλογικά, μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια και για αυτό τη χτυπούν με κάθε τρόπο.

Για μας, είναι καθαρή η διαχρονική στόχευση των «κοινωφελών» και άλλων αντίστοιχων προγραμμάτων ανακύκλωσης της ανεργίας. Όπως επίσης, ότι στη σημερινή φάση άγριας επίθεσης το σύστημα αρνείται να δώσει έστω και αυτές τις μικρές «ανάσες» (όπως θέλει να τις παρουσιάζει) στους χιλιάδες ανέργους που στενάζουν και βρίσκονται στο όριο της επιβίωσης. Το ζητούμενο για τον κόσμο της δουλειάς, αλλά και τους ανέργους, είναι να συνειδητοποιήσουν πως η δουλειά είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ και όχι παραχώρηση του συστήματος. Οι 36.000 «ωφελούμενοι» που τώρα πετιούνται στο δρόμο της ανεργίας δεν είναι αναλώσιμοι, έχουν δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. 

Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να νομοθετήσει την ταφόπλακα στα εργασιακά μας δικαιώματα, το εργατικό κίνημα χρειάζεται να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του, να διεκδικήσει τα δικαιώματα και τη ζωή που του αρνούνται. Με συνελεύσεις, πρωτοβουλίες, απεργίες, με αγώνες ανυποχώρητους, που δε θα παζαρεύουν παραχωρήσεις από το σύστημα, αλλά θα παλεύουν ενάντια στην πολιτική που μας θέλει δεμένους χειροπόδαρα, σκυφτούς και
αδύναμους. Οι αντιστάσεις και οι συλλογικές διεκδικήσεις σε κάθε χώρο δουλειάς είναι το μόνο όπλο που μπορεί να βάλει φραγμό στον εργασιακό μεσαίωνα που διαμορφώνουν.

Μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους

Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στη δουλειά

Κανένας εργαζόμενος στην ανεργία