Υγειονομικοί: Ολιστικά το λέμε τώρα;

Ποιος δε θυμάται την περιβόητη δέσμευση του πρωθυπουργού στην αρχή της πανδημίας για την ένταξη των υγειονομικών στα ΒΑΕ;

Μαζί με τα χειροκροτήματα και το δώρο του Πάσχα, έδωσαν το πρόσχημα σε πολλούς να πουν ότι η κυβέρνηση επιτέλους αναγνωρίζει την προσφορά μας στην κοινωνία...

Τι κι αν μας άφηνε χωρίς μέσα προστασίας;

Τι κι αν αντί για νέους εργαζόμενους ξαναπροσλάμβανε τους ίδιους, οπότε είμασταν λιγότεροι μετά από ό,τι πριν την πανδημία;

Τι κι αν οι περισσότεροι βαρέως πάσχοντες συνάδελφοί μας δεν δικαιούνταν άδεια ειδικού σκοπού κι ήταν στην πρώτη γραμμή;

Τι κι αν τα τέστ γίνονταν με το σταγονόμετρο, με αποτέλεσμα να κολλάει και να νοσεί ο ένας μετά τον άλλο;

Τι κι αν μετράμε ήδη 21 νεκρούς και 15 στην εντατική;

Τι κι αν αντί ν' ανοίξουν νέες κλίνες ΜΕΘ, νοικιάζονταν πανάκριβα από τον ιδιωτικό τομέα;

Τι κι αν έγιναν τα νοσοκομεία μίας νόσου και τώρα εμβολιαστικά κέντρα;

Τι κι αν αυτός ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό;

Θα μπαίναμε επιτέλους στα ΒΑΕ. Ένα αίτημα δεκαετιών θα γινόταν πραγματικότητα. Εκτός του ότι η ένταξη στα ΒΑΕ δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο τι σημαίνει, χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία από την κυβέρνηση και τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις σαν το τυράκι στη φάκα για να μη διεκδικήσουμε τίποτα από τα παραπάνω.

Το υπουργείο ανέθεσε σε επιτροπή να μελετήσει το ζήτημα. Χιλιάδες αντεργατικά μέτρα πέρναγαν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ή ψηφίζονταν στη Βουλή σε μια νύχτα. Όμως για το θέμα αυτό τηρήθηκε κάθε τυπική διαδικασία και κάθε καθυστέρηση που γινόταν. Μετά από 10 μήνες λοιπόν, η επιτροπή έκανε θετική εισήγηση στην κυβέρνηση.

Όμως ο νέος υφυπουργός εργασίας Τσακλόγλου, σχεδόν μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, ξεκαθάρισε ότι θα δει το θέμα των ΒΑΕ, όπως και το αν θα πρέπει να χαρακτηριστεί εργατικό ατύχημα ο θάνατος από covid, «ολιστικά». Τι σημαίνει αυτό;

Δεν μπορεί βέβαια να επιχειρηματολογήσει, ιδιαίτερα σε περίοδο πανδημίας, ότι η δουλειά στο νοσοκομείο δεν είναι ανθυγιεινή. Θα ξεσηκώνονταν κι οι πέτρες. Δεν θέλει ούτε ν' ακούσει για χαρακτηρισμό του χώρου των νοσοκομείων ως ανθυγιεινού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τώρα (αυξήσεις, ωράριο, διαλείμματα κ.ά.) και μετά (όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, αυξημένη σύνταξη κ.ά.). Γι' αυτό προσπαθεί να ξανασπείρει διχόνοια μεταξύ μας (από την οποία δυστυχώς ήδη η κυβέρνηση έχει θερίσει οφέλη μέχρι τώρα) ότι τάχα δεν είναι όλα τα τμήματα ίδια, δεν κινδυνεύουν όλοι το ίδιο και θα είναι άδικο γι' αυτούς που κινδυνεύουν να παίρνουν τα ίδια με τους άλλους. Ό,τι μας λέγανε και για το «δώρο Χριστουγέννων» δηλαδή, που δεν το πήρε τελικά κανένας. Από οικονομικής άποψης επίσης θεωρεί ότι θα είναι βαρύ το «πλήγμα». Μόνο τους μισθούς των κάθε είδους αστυνομικών με τον εξοπλισμό τους σηκώνει η ελληνική οικονομία, καθώς και τις στρατιωτικές δαπάνες που αυξάνονται και θα αυξάνονται στον αιώνα τον άπαντα. Από τον αόρατο εχθρό ας πεθάνουν όσοι θέλουν, δε θα δώσουν ούτε ελάχιστα για να τους σώσουν, για τα εξοπλιστικά όμως δεκάδες δις κάθε χρόνο δίνονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Τέλος, αυτό που δε σκεφτήκαμε όλοι εμείς οι ασυνείδητοι αλλά αμέσως το επισήμανε ο υφυπουργός είναι ότι, αν όλοι αυτοί που δουλεύουν από 25 ως 35 χρόνια στα νοσοκομεία φύγουν και, με δεδομένο ότι κατά τον πρωθυπουργό δεν υπάρχουν νοσηλευτές και γιατροί στην Ελλάδα, τι θα απογίνουν τα νοσοκομεία; Θα καταρρεύσουν, είναι σίγουρο. Κι όπως καταλαβαίνουμε, μπορεί η κυβέρνηση να θέλει να διαλύσει τα νοσοκομεία για να ενισχύσει το ιδιωτικό κεφάλαιο στην περίθαλψη, κάτι τέτοιο όμως δε θα το επέτρεπε ποτέ. Απεναντίας, μπορεί ν' αυξήσει κι άλλο τα όρια συνταξιοδότησης. Για να μη λέμε ότι δε νοιάζεται...

Όσο για το θέμα του χαρακτηρισμού του θανάτου από covid ως εργατικό ατύχημα, αν οι συγγενείς του θανώντος αποδείξουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το νοσοκομείο φταίει που νόσησαν, το κουβεντιάζουν. Μπορούν όμως; Οι ΕΔΕ στον Αγ. Σάββα, η αναγκαστική μετακίνηση του προέδρου του σωματείου και άλλα παρόμοια έχουν ήδη φροντίσει να ναρκοθετήσουν το έδαφος.

Είναι λοιπόν σίγουρο ότι καμιά θετική σκέψη δεν έχει η κυβέρνηση για όλα τα παραπάνω.

Στο δικό μας χέρι είναι να την αναγκάσουμε να υποχωρήσει. Όχι με λόγια, με αγώνες. Όσο περιμένουμε από κάθε είδους «σωτήρες», τόσο η κατάστασή μας θα χειροτερεύει.

Α.Λ. - Νοσηλεύτρια