Στις αρχές του 2021 είναι προγραμματισμένο το συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ, στο οποίο πρόκειται να γίνουν και αλλαγές στο καταστατικό. Όλες οι παρατάξεις έχουν δεσμευτεί ότι θα υπερψηφίσουν το να γίνονται μέλη των σωματείων των νοσοκομείων όλοι οι εργαζόμενοι, άσχετα από τη σχέση εργασίας τους. Ως τώρα τυπικά αυτό ισχύει μόνο για τους μόνιμους και τους αορίστου χρόνου, όμως η πλειοψηφία των σωματείων εντάσει στα μέλη της και τους επικουρικούς. Μόνο όσοι προσλήφθηκαν μέσω ΟΑΕΔ και οι πρώην εργολαβικοί εργαζόμενοι (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) είναι αποκλεισμένοι από τα σωματεία.
Τα ίδια ισχύουν σε όλο το δημόσιο τομέα. Στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ το 2016 συζητήθηκε το θέμα, αλλά δεν πέρασε επειδή καταψήφισαν ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ.
Είναι γνωστό ότι οι κυρίαρχες παρατάξεις χρησιμοποιούν κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο, για να κερδίσουν την πλειοψηφία στις εκλογές τόσο στα σωματεία όσο και στις ομοσπονδίες, και φυσικά στην ΑΔΕΔΥ.
Στο νοσοκομείο παίδων Αγ. Σοφία, η θητεία του Δ.Σ. είχε λήξει για πάνω από 2 χρόνια και εκλογές δεν γίνονταν. Κάποιοι κατέφυγαν στο πρωτοδικείο, το οποίο όρισε προσωρινή διοικούσα επιτροπή. Η επιτροπή αυτή κάλεσε όσους εργαζόμενους δεν ανήκαν στο σωματείο και θέλανε να γίνουν μέλη του να το κάνουν. Αυτό δεν άρεσε σε συγκεκριμένες παρατάξεις, που κι αυτές με τη σειρά τους κατέφυγαν στο πρωτοδικείο, το οποίο έκρινε αντικαταστατική την εγγραφή των συμβασιούχων στο σωματείο. Την απόφαση αυτή η ΠΟΕΔΗΝ την κοινοποίησε παντού, προς «γνώση και συμμόρφωση»...
Το γεγονός ότι τα δικαστήρια και όχι οι εργαζόμενοι αποφασίζουν όλο και συχνότερα για θέματα που αφορούν συνδικαλιστικά ζητήματα είναι ιδιαίτερα αρνητικό κι επικίνδυνο. Ακόμα περισσότερο όταν η αφορμή δίνεται με πρωτοβουλία συνδικαλιστικών παρατάξεων, ανεξάρτητα χρωματισμού. Μεταξύ άλλων, καλλιεργούν αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κράτους και των μηχανισμών του και νομιμοποιούν την παρέμβασή του με ακόμα περισσότερους τρόπους από αυτούς που με ευκολία έχουν γίνει αποδεκτοί από όλες σχεδόν τις δυνάμεις, ακόμα κι αυτές που αναφέρονται στο κίνημα. Ενδεικτικές είναι οι κινήσεις του συστήματος στην κατεύθυνση στενότερου ελέγχου των συνδικαλιστικών οργάνων (μητρώο «πραγματικών δικαιούχων», ηλεκτρονικά μητρώα και ψηφοφορίες κ.ά.).
Οι κυρίαρχες παρατάξεις δεκαετίες τώρα κάνουν ό,τι μπορούν για ν' απαξιώσουν τα σωματεία και ν' αποθαρρύνουν τους εργαζόμενους απ' το ν' ασχοληθούν με την οργανωμένη πάλη για να λύσουν τα προβλήματά τους. Τους θέλουν μόνο για ψηφοφόρους και πολλές φορές καθυστερούν ακόμα και τις εκλογές όσο τους παίρνει.
Λύση όμως δεν είναι η προσφυγή στα δικαστήρια, αλλά στους εργαζόμενους. Μόνο αν αυτοί πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και μαζικοποιήσουν τα συλλογικά όργανα και τις διαδικασίες τους θα απομονώσουν και τις συγκεκριμένες παρατάξεις και τις συγκεκριμένες τακτικές... Τα αστικά δικαστήρια δεν είναι ούτε ουδέτερα ούτε θέλουν δυνατά συνδικάτα που να οργανώνουν τις αντιστάσεις και τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων. Οι ελπίδες μας βρίσκονται στους αγώνες μας και όχι στην αστική δικαιοσύνη, που έχει άλλωστε αποδείξει πάμπολλες φορές ότι βρίσκεται απέναντί μας, βαφτίζοντας «παράνομους» τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου