Και ο κατώτατος μισθός θύμα της αντεργατικής πανδημίας

Ανήμερα της Εργατικής Πρωτομαγιάς αποφάσισε η κυβέρνηση να αναστείλει τη διαδικασία αύξησης του κατώτατου μισθού. Η απόφαση αυτή περιλαμβάνεται στη νέα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, ανάμεσα σε μια σειρά αντεργατικές διατάξεις (επέκταση της αναστολής συμβάσεων εργασίας για τουλάχιστον 1 μήνα ακόμα, συνέχιση της εκ περιτροπής εργασίας, ελαστικοποίηση του ωραρίου κ.ά.) καθώς και νέα μέτρα ενίσχυσης του κεφάλαιου, με σκανδαλώδεις ρυθμίσεις ειδικά για ιδιωτικές κλινικές, εταιρίες διαχείρισης (ξεπουλημένων) αεροδρομίων και φυσικά τα κανάλια –που έχουν αποδειχτεί εξαιρετικός σύμμαχος για την κυβερνητική πολιτική και προπαγάνδα όλο αυτό το διάστημα. Αποκαλύπτεται ξανά ότι τα λεγόμενα «μέτρα στήριξης» ενισχύουν αποκλειστικά το κεφάλαιο και την εργοδοσία, συνθλίβοντας εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, την ώρα που οι εργαζόμενοι κι ο λαός αντιμετωπίζουν την πανδημία αλλά και τις απαγορεύσεις κάθε είδους, ώστε να εμποδίζεται η μαζική έκφραση της αντίθεσής τους στα αντεργατικά μέτρα.

Στον τίτλο της ΠΝΠ, η κυβέρνηση μιλάει για μέτρα «επανόδου στην κανονικότητα». Έτσι εννοεί την «κανονικότητα» που ετοιμάζει το σύστημα για τους εργαζόμενους. Απόλυτη ελαστικοποίηση, ώστε οι εργοδότες να μας εκμεταλλεύονται όποτε, για όσο και με ό,τι όρους θέλουν, χωρίς την παραμικρή δέσμευση. Μισθοί πείνας κι επιδόματα φτώχειας, που βυθίζουν τη μεγάλη πλειοψηφία στην εξαθλίωση.

Προεκλογικά, η ΝΔ υποσχόταν αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 650€ στα 703€ στην τριετία, με διπλάσιο ποσοστό από αυτό της αύξησης του ΑΕΠ. Όταν ξεκίνησε η διαδικασία φέτος το Φλεβάρη, τα κυβερνητικά στελέχη μιλούσαν για κατώτατο κοντά στα 680€ τον Ιούνη. Τώρα αξιοποιούν τον κορονοϊό για να παγώσουν σε πρώτη φάση τη διαδικασία για ολόκληρο το 2020. Απώτερος σκοπός τους είναι, στις αρχές του 2021, να χρησιμοποιήσουν τα δεδομένα που θα έχει παράξει η κρίση που προκαλεί η δική τους πολιτική, ώστε όχι μόνο να αποκλείσουν κάθε ενδεχόμενο αύξησης αλλά ακόμα και να «δικαιολογήσουν» μείωση του κατώτατου μισθού. Είναι άλλωστε ενδεικτικό των προθέσεών τους το ύψος της «αποζημίωσης ειδικού σκοπού»: 533€ το μήνα υπολογίζει το κράτος για κάθε εργαζόμενο, με στελέχη του να δηλώνουν ότι «φτάνουν και περισσεύουν».

Το μνημονιακό πλαίσιο που επιτρέπει στην κάθε κυβέρνηση να ορίζει τον κατώτατο μισθό –και μάλιστα με ψευτο-αντικειμενικά κριτήρια περί «αντοχών της οικονομίας» κτλ.– παρέμεινε σε ισχύ όλα αυτά τα χρόνια. Είναι λοιπόν υποκριτική και βαθιά υποτιμητική για τους εργαζόμενους η δήθεν κριτική του ΣΥΡΙΖΑ προς την τωρινή κυβέρνηση, αφού η δική του κυβέρνηση φρόντισε να διατηρήσει ανέπαφο αυτό το πλαίσιο, που αξιοποιεί ξανά το σύστημα με βάση τις τωρινές του ανάγκες. Κοινές είναι οι αυταπάτες που καλλιεργούν οι δυνάμεις του συστήματος, είτε μιλούν για «δίκαιη ανάπτυξη» είτε για «ανάπτυξη για όλους». Κοινός και ο στόχος τους, να αφοπλίσουν τους εργαζόμενους, ώστε να υλοποιήσουν τις μόνες πραγματικές τους δεσμεύσεις: προς το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.

Η υπόθεση του κατώτατου μισθού είναι πολύ σημαντική για όλους τους εργαζόμενους. Η εξέλιξή του επηρεάζει το σύνολο των μισθών. Με δεδομένη την επίθεση που δέχονται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας κι η οποία θα ενταθεί τους επόμενους μήνες, είναι τεράστιο το ποσοστό των εργαζόμενων που αμείβονται με το βασικό μισθό. Επιπλέον, εκκρεμεί η απόφαση του ΣτΕ σχετικά με την προσφυγή του ΣΕΒ για κατάργηση των τριετιών στον κατώτατο. Από αυτόν εξαρτώνται δε μια σειρά επιδόματα: το επίδομα ανεργίας, οι μισθοί των συμβασιούχων σε προγράμματα του ΟΑΕΔ, η παροχή προστασίας της μητρότητας, τα ειδικά βοηθήματα κλάδων, η αμοιβή της πρακτικής άσκησης κ.ά.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουμε ενάντια στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και να διεκδικήσουμε την αύξηση του κατώτατου μισθού, καθώς και όλων των επιδομάτων. Καμία κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να μας «στηρίξει», είτε με πανδημία είτε χωρίς. Μόνο με αγώνες μπορούμε να κατακτήσουμε τα δικαιώματά μας. Οι κινητοποιήσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά αποδείχτηκαν αναγκαίες απ’ όλες τις πλευρές. Η επίθεση του συστήματος, που επιδιώκει να φορτώσει τις συνέπειες της κρίσης του στις πλάτες μας, διαμορφώνει μια δραματική προοπτική και κάνει αναγκαίους τους μαζικούς αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης.