Για το εργατικό δυστύχημα στο Ηράκλειο

Ένας κόμπος με έπνιξε στο λαιμό και ένοιωσα μια οργή να ανεβαίνει μέσα μου στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του 65χρονου εργάτη που έπεσε από τον Τέταρτο όροφο πολυκατοικίας. Οικοδόμος 65 ετών. Βλέπεις για όλα αυτά τα κατακάθια της κοινωνίας που ψηφίζουν νόμους που αναγκάζουν ανθρώπους να δουλεύουν στην οικοδομή στα 65 τους, είναι άλλος ένας αριθμός χωρίς καμιά σημασία, χωρίς καμιά υπόσταση, πλήρως αναλώσιμος στο βωμό του κέρδους. Για τους δικούς του ανθρώπους, ήταν ο άνθρωπός τους, ο πατέρας, ο σύζυγος, ο παππούς, ο φίλος, ο συνάδελφος, ο γείτονας. Ποια ανθρώπινη λογική στην "πολιτισμένη " Ευρώπη δικαιολογεί ένας άνθρωπος να δουλεύει σαν οικοδόμος στα 65 του για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς μέτρα ασφαλείας, χωρίς μέριμνα για την ηλικία του, χωρίς ανθρωπιά;

Το συνδικάτο οικοδόμων Ηρακλείου έβγαλε ανακοίνωση. Αλλά στα αλήθεια, φτάνει μια ανακοίνωση να καλύψει τους αγώνες που δεν δόθηκαν, τα κινήματα που δεν ξεδιπλώθηκαν, όταν οι κυβερνήσεις στερούσαν το δικαίωμα των ανθρώπων στη σύνταξη, που είχε κερδηθεί με αίμα;; Πόσο το σύνθημα "φέρτε πίσω τα κλεμμένα" απαντούσε στην αφαίρεση του συνταξιοδωτικού δικαιώματος;

Όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε και οι δημοσιογραφίσκοι τους που λένε πως η δουλειά είναι ευλογία ακόμα και στα 65 δεν έχουν νοιώσει ποτέ τον παγωμένο αέρα της οικοδομής, την κάψα της τα καλοκαίρια, τη βροχή που σου στερεί το μεροκάματο, την κούραση σε κάθε μυ που δεν σε αφήνει τα βράδια να κοιμηθείς ήσυχα, τα κουρασμένα πόδια που ούτε μέχρι το σπίτι δε σε φτάνουν, τις ρυτίδες από τη φθορά που χαράζονται μέσα κι έξω από τις κακουχίες. Την αγωνία αν την επόμενη μέρα θα έχει μεροκάματο. Την κούραση που δεν τους αφήνει να αναρωτηθούν "πούθε έρχονται και πού πηγαίνουν;"

 Πώς γίναμε έτσι, που ετούτους τους τιμημένους ανθρώπους τους μετράμε μόνο σαν αριθμούς;; ΟΡΓΗ! Οργή για όλους αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ. Οργή για το νωπό ακόμα αίμα του εργάτη που θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς, ο πατέρας μας, ο άντρας μας, ο παππούς μας.

Ο.Σ.