#epimenoumediekdikoume

Από τη μέρα που ανακοινώθηκε το μέτρο της απαγόρευσης και η αναγκαστική δήλωση μετακίνησης του καθενός από μας μια σειρά από αστεία κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, ειδικά στη νεολαία. «Τουλάχιστον το 13033 απαντάει». «Νοικιάζεται σκύλος για βόλτες. Τιμή συζητήσιμη». Ακόμα και βιντεάκια για το ποιοι αριθμοί θα πρέπει να προστεθούν επιπλέον για άλλες ανάγκες, διακωμωδώντας την κατάσταση. Και η αλήθεια είναι ότι όλοι γελάσαμε στην αρχή. Μας λείπει το γέλιο στην απομόνωση, στη μαυρίλα των θανάτων και της καθημερινότητας εν μέσω της πανδημίας που εξελίσσεται και το πότε θα τελειώσει παραμένει άγνωστο.

Όμως, μετά από τα πρώτα γέλια έρχεται η πραγματικότητα. Και παραμένει το ίδιο ή ακόμα και πιο σκληρή για μεγάλο κομμάτι συνανθρώπων μας. Και τα γέλια για τους αριθμούς αυτούς έρχονται να δώσουν τη σειρά τους στην οργή. Ποιον αριθμό, άραγε, πρέπει να γράψει ένας άστεγος, όταν μεταφέρεται για να μη βραχεί ή για να ψάξει φαγητό στα σκουπίδια; Ποιον αριθμό να πληκτρολογήσει ένας άνεργος ή απολυμένος που θέλει να πάει μέχρι τον γείτονα να πάρει ένα πιάτο φαγητό, γιατί δεν μπορεί να καλύψει αυτή του την ανάγκη; Ποιον αριθμό να στείλει μια οικογένεια που η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα και χρειάζεται να πάει σε φιλικό σπίτι να φάει και να κάνει μπάνιο; Ποιον αριθμό να στείλει μια μόνη μητέρα με δύο παιδιά για να πάνε μια βόλτα και όχι να αποβλακώνονται στην τηλεόραση (αν υπάρχει κι αυτή). Ποιον αριθμό να στείλουν οι μαθητές που δεν έχουν υπολογιστή για τηλεμαθήματα και μένουν εκτός, την ώρα που η ύλη πρέπει να προχωράει κανονικά; Ποιος αριθμός αντιστοιχεί στους εργαζόμενους που συνωστίζονται καθημερινά στο δρόμο για τη δουλειά ή στην ίδια τους τη δουλειά; Ποιος αριθμός αντιστοιχεί στην παρουσία –με ελλιπή μέτρα ασφάλειας– στη δουλειά για τους χιλιάδες εργαζόμενους των σούπερ μάρκετ, των μεταφορών, των εργοστασίων, των τηλεφωνικών κέντρων;

Και επειδή το θέατρο της κυβέρνησης και η –μονάχα– επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας συνεχίζεται, επειδή η επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις λαού και εργαζομένων εντείνεται, είναι ζήτημα οι πολιτικές δυνάμεις να πάρουν θέση.

Περισσεύουν οι τοποθετήσεις που δείχνουν «συνέπεια» στην κυβερνητική προπαγάνδα! Η μόνη συνέπεια που χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι στην απεύθυνση προς το λαό και τους εργαζόμενους να μη σταματήσουν να παλεύουν στιγμή για τα δικαιώματα τους. Γιατί οι μορφές πάλης βρίσκονται όταν υπάρχει η πολιτική βούληση. Και αυτή για άλλη μια φορά αυτή λείπει.

#μένουμεδυνατοί, λέει το ΚΚΕ. Μεγάλη η ανάγκη να χρησιμοποιήσει ένα σλόγκαν του συστήματος και να το παραφράσει λίγο. Μένουμε δυνατοί περιμένοντας τι; Και απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τον κίνδυνο κάνουμε τι; Την ώρα που το κεφάλαιο τσακίζει ζωές, οι εργαζόμενοι πώς να μείνουν δυνατοί; Μια έκκληση που δεν θα μπορούσε να ήταν κι άλλη, όταν σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας η μόνη ανάγκη που έχει το ΚΚΕ είναι να φανεί υπεύθυνη δύναμη προς το σύστημα και όχι προς το λαό.

#θαλογαριαστούμεμετά. Ένα σύνθημα ξενόφερτο, σαν κι αυτά που αρέσκεται η Αριστερά να υιοθετεί, σε μια λογική στρεβλού «διεθνισμού». Να εισάγουμε ένα έτοιμο σύνθημα, να φανταστούμε τις μέρες που θα ακολουθήσουν μετά, να κάνουμε ένα σχεδιασμό για το πώς θα «εκδικηθούμε» μετά (πότε θα είναι άραγε αυτό το μετά;). Και μέχρι να έρθει αυτό το πολυπόθητο μετά τι κάνουμε; Η Αριστερά του «εδώ και τώρα», των «επιθετικών» αιτημάτων την ώρα που συντελείται η επίθεση στο λαό φωνάζει για μετά. Πόσο τραγική ειρωνεία θα έλεγε κανείς!

#επιμενουμεδιεκδικουμε. Μια πρόταση για το σήμερα. Σήμερα επιμένουμε στην κατεύθυνση του αγώνα. Σήμερα αντιστεκόμαστε στα νέα μέτρα που προωθούνται για το «κοινό καλό» των αφεντικών και της οικονομίας. Σήμερα διεκδικούμε δωρεάν πρόσβαση στη διάγνωση και στην περίθαλψη για όλο το λαό. Σήμερα διεκδικούμε μέτρα ασφαλείας για όλους τους εργαζόμενους. Σήμερα διεκδικούμε μαζικές προσλήψεις στα νοσοκομεία και νέες ΜΕΘ. 

Όχι, δε θα μείνουμε δυνατοί να περάσει κι αυτό. Όχι, δε θα βάλουμε πλάτη τώρα και μετά θα λογαριαστούμε. Όχι, δε θα αφήσουμε να περνάει ο καιρός, η κυβέρνηση να καμώνεται πως παλεύει με έναν αόρατο εχθρό, ενώ δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ επί της ουσίας. Όχι, δε θα ανεχτούμε το αστικό αφήγημα που λέει πως έχει γίνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για την αντιμετώπιση της πανδημίας και για τους θανάτους –που περιμένουν οι ίδιοι– θα φταίει το κακό το ριζικό του καθενός ή η μη συμμόρφωσή του.

Με αυτήν την κατεύθυνση, να προχωρήσουμε την παρέμβασή μας με κάθε τρόπο. Να ανακαλύψουμε, να σπαζοκεφαλιάσουμε, να κινηθούμε (όπως μπορούμε), να φτάσουμε την άποψή μας στο λαό και τους εργαζόμενους. Με ντουντούκες, με το ίντερνετ, με τον καθένα από εμάς στο χώρο δουλειάς του ή εκεί που μένουμε. Να γεμίσουμε τα μπαλκόνια με συνθήματα και φωνές. Να γεμίσουμε τις τσέπες μας και τις σακούλες του σούπερ μάρκετ με προκηρύξεις. Είναι ανάγκη να παλεύουμε στο τώρα. Να μην μας περάσει η λογική μόνο της ευκαιρίας για αυτομόρφωση, αλλά να αναζητήσουμε τρόπους να «κινηθούμε».

Η κυβέρνηση απαγορεύει την κυκλοφορία, προσπαθώντας να μας φιμώσει και να μας κάνει να νιώθουμε ανήμποροι. Η κυβέρνηση απαγορεύει την κυκλοφορία του λαού και των εργαζομένων, ενώ επιτρέπει την πλήρη ασυδοσία των εργοδοτών.        Η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα πρακτικά για να διασφαλίσει τη ζωή του λαού. Γι’ αυτό κι εμείς δεν πρέπει να περιμένουμε αμέτοχοι να κάνει το «δύσκολο έργο της». Γιατί τα «μέτρα» που έχει πάρει είναι μέτρα περιορισμού των αντιδράσεων και όχι του ιού. Κι επειδή καμιά εμπιστοσύνη δεν έχουμε σε αυτό το σύστημα και στους πολιτικούς του εκπροσώπους ότι θα υπερασπιστούν τη ζωή και τα δικαιώματα μας #επιμενουμεδιεκδικουμε.