Παιχνίδια με τις ζωές μας. Θα καταρρεύσει ό,τι διαλύθηκε; Σίγησε ο ιδιωτικός τομέας.

Επέκταση στο χρόνο κρουσμάτων και θανάτων επιχειρεί το πολιτικό προσωπικό του συστήματος. Τα μέτρα που ήδη προωθούνται και όσα αποφασιστούν στο μέλλον σε σχέση με την επιδημία του κορονοιού έχουν αυτή τη βασική παραδοχή κι επιδίωξη που οι επιδημιολόγοι του υπουργείου Υγείας αναφέρουν σχεδόν ξεκάθαρα. Η κυβέρνηση της ΝΔ, με την ανοιχτή συμπαράσταση ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, υλοποιεί το «σχέδιο»: ΟΛΗ Η ΕΥΘΥΝΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ! Αυτό είναι το περιεχόμενο της περιβόητης ατομικής ευθύνης με την οποία μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Που μεταφράζεται σε συλλογική ευθύνη των λαϊκών στρωμάτων για τις όποιες εξελίξεις και απαλλαγή των ιμπεριαλιστών, της αστικής τάξης και του κράτους της αλλά και των κυβερνήσεων από κάθε συνέπεια.

Η κατάσταση απαξίωσης και διάλυσης του κρατικού τομέα της περίθαλψης μετρά ήδη πολλά συναπτά χρόνια. Βασίζεται στο δόγμα «όποιος έχει ανάγκη περίθαλψης θα έχει όλο και ακριβότερες και λιγότερες επιλογές» και υλοποιείται με μια σειρά νόμους στην κατεύθυνση μετακύλισης του κόστους της περίθαλψης στις πλάτες του λαού. Η πολιτική «απόσυρσης» του κράτους από την παροχή περίθαλψης είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν και να καταργηθούν μια σειρά δομές (πρωτοβάθμια περίθαλψη, πρόνοια, αποκατάσταση κ.ά.), ενώ κορυφαία έκφραση αυτής της αντικοινωνικής επιλογής ήταν το λουκέτο σε όλα τα νοσοκομεία των ασφαλιστικών ταμείων, κύρια σ’ όσα θεραπευτήρια του ΙΚΑ είχαν απομείνει, αλλά και πολλών νοσοκομείων του ΕΣΥ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το 2013 αποτέλεσε χρονιά-ορόσημο ως προς αυτό, με κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη συνέχεια να διατηρούν και να διαχειρίζονται όλα αυτά τα αποτελέσματα. Η μείωση των υποδομών, των τμημάτων και βασικά των νοσοκομειακών κρεβατιών (μέσα σε αυτά και των κλινών Μονάδων Εντατικής Θεραπείας) ήταν διακηρυγμένος στόχος! Οι καταργημένες δομές εμφανίζονταν ως «περιττές» και «βάρος» για τον κρατικό προϋπολογισμό, από τα οποία μοναδική για το κράτος επιλογή πλασάρονταν η απαλλαγή του. Κι ας παρείχαν υπηρεσίες κι ας αποσυμφόριζαν τα μεγάλα κεντρικά νοσοκομεία κι ας εμπόδιζαν να μείνουν υγειονομικά ακάλυπτοι δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Αποτέλεσμα υπήρξε η επανεμφάνιση των ράντζων σε διαδρόμους νοσοκομείων σε μεγαλύτερη κλίμακα, χωρίς ποτέ να έχουν πραγματικά εκλείψει.


Παγκόσμια και στη χώρα μας, όλο το βάρος αντιμετώπισης της νέας επιδημίας πέφτει στα κρατικά συστήματα περίθαλψης. Καμία παρέμβαση του «θεάρεστου» ιδιωτικού τομέα, του κεφαλαίου που με στόχο το κέρδος δραστηριοποιείται στον τομέα της περίθαλψης, δεν έχει μέχρι στιγμής αναφερθεί. Ο λόγος είναι προφανής: μια τέτοια λειτουργία των αρπακτικών της υγείας σε πλανητικό επίπεδο είναι απολύτως ασύμβατη με το χαρακτήρα της επιχειρηματικότητάς τους. Εξακολουθούν να κουράρουν εύπορους πολίτες. Για τους υπόλοιπους, ας «καθαρίσουν» τα κράτη και οι κυβερνήσεις.

Για να επιστρέψουμε στα της χώρας μας, η αποδόμηση και διάλυση του κρατικού τομέα της περίθαλψης είχε ως συνοδεία της τη δραστική μείωση του υγειονομικού προσωπικού. Μέχρι και απολύσεις απειλήθηκαν, πάλι το 2013, με την εφαρμογή της διαθεσιμότητας σε 1.670 περίπου υπαλλήλους νοσοκομείων που έκλειναν. Το προσωπικό γερνάει δουλεύοντας και όταν βγαίνει στη σύνταξη δεν αναπληρώνεται. Αλλά και προσλήψεις γίνονται με το σταγονόμετρο, κάποιες «τρέχουν» για πολλά χρόνια. Το ισοζύγιο βγάζει στο τέλος αρνητικό αποτέλεσμα. Ας σκεφτεί κάποιος ότι η συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ κάποτε υπερηφανευόταν ότι ήταν η μεγαλύτερη ομοσπονδία του Δημοσίου με πάνω από 70.000 εργαζόμενους! Σήμερα η ίδια αναφέρεται σε κάτω από 50.000 χιλιάδες, συμπεριλαμβάνοντας την πανσπερμία ελαστικών εργασιακών σχέσεων που έχουν γενικευτεί. Οι εξουθενωμένες φιγούρες υγειονομικών στα διεθνή μέσα ενημέρωσης δεν θ’ αργήσουν να εμφανιστούν κι εδώ. Το θράσος, ωστόσο, της κυβέρνησης περισσεύει, με την ανακοίνωση απασχόλησης 2.000 γιατρών και νοσηλευτών με 2ετείς συμβάσεις –εν μέσω επιδημίας, αύξησης κρουσμάτων και θανάτων– που προβάλλονται ως προσλήψεις και που είναι απόλυτα βέβαιο ότι θ’ αντιμετωπιστούν με τη γνωστή λογική και πρακτική της ομηρίας όταν περάσει η μπόρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι τον Ιούλιο, αμέσως μετά τις εκλογές και χωρίς κορονοιό, είχαν εξαγγελθεί 4.500 προσλήψεις! Η «προτεραιότητα» στην Υγεία και τις ΜΕΘ των Μητσοτάκη-Κικίλια και Σία δεν είχε συμπεριλάβει το δραματικό σενάριο που ζούμε. Άλλα είχαν στους σχεδιασμούς τους, από την ανάποδη. Το ίδιο και οι διάφοροι Μόσιαλοι, Κυριόπουλοι, Στάθηδες κλπ που πρωτοστάτησαν με το αζημίωτο στην ιδιωτικοποίηση της περίθαλψης και συνεχίζουν ν’ αποτελούν το φυτώριο επιτροπών και εκθέσεων κατά παραγγελία για την κατάργηση και του τελευταίου ψήγματος ανεμπόδιστης, πλήρους και δωρεάν περίθαλψης για όλο το λαό.

Λίγες εβδομάδες πριν, η κυβέρνηση διαφήμιζε τις επιδιώξεις της για την «αναζωογόνηση» του ΕΣΥ. Βασικός άξονας προβλήθηκε η «κοινωνική προσφορά» της συμπαθούς τάξης των εφοπλιστών που θ’ ανακαινίσει τις τουαλέτες των νοσοκομείων. Λίγο αργότερα το «φάρμακο» είχε βρεθεί. Δεν ήταν άλλο από τις «επενδύσεις» ιδιωτών, τα outsourcing και τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Ακολουθώντας τη διεθνή πρακτική, όλοι όσοι ορέγονται να βάλουν χέρι στα νοσοκομεία και να εκμεταλλευτούν οικόπεδα, κτίρια, εγκαταστάσεις, υποδομές, εξοπλισμό και γιατί όχι και εργαζόμενους, λάμπουν με την απουσία τους όλες αυτές τις ημέρες. Μέχρι και οι διαφημίσεις καρτών υγείας και λοιπών «παροχών» του ιδιωτικού κεφαλαίου απουσιάζουν. Τι να πουν, άλλωστε, σε καταστάσεις σαν τις σημερινές; Είναι χαρακτηριστικό ότι υπήρξε επί σειρά εβδομάδων παντελής απουσία αναφοράς στον ιδιωτικό τομέα της περίθαλψης. Μόνο για μια στιγμή κάτι αόριστο ακούστηκε από την κυβέρνηση για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, μιλώντας για «επίταξη» υγειονομικού υλικού και φαρμάκων. Επίταξη ιδιωτικών κλινικών και θεραπευτηρίων; Ιδιωτικών κρεβατιών ΜΕΘ; Τα διάφορα ΥΓΕΙΑ, ΙΑΤΡΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ και ΕΥΡΩΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΑ πώς ακριβώς εντάσσονται στον «υγειονομικό χάρτη» της χώρας τούτη την ώρα; Σιγή ιχθύος από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια του συστήματος. Ο ιδιωτικός τομέας της περίθαλψης βρίσκεται ουσιαστικά εκτός σχεδιασμού ή πολύ περιορισμένα, ακριβώς γιατί μαζί με τη διάλυση του δημόσιου αποκαλύπτεται και η γύμνια η δική του.

Οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν και να δράσουν. Μπορούν όμως οι ζωντανοί! Όλοι εμείς που πασχίζουμε να προστατευτούμε και που νοιώθουμε ανοχύρωτοι από τη δολοφονική φύση και πολιτική του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και των διαχειριστών του. Που κινδυνεύουμε από την ανεπάρκεια και τα εγκληματικά κενά του συστήματος περίθαλψης, κρατικού και ιδιωτικού. Που αισθανόμαστε τα ψεύτικα λόγια που εκστομίζονται από τους κρατούντες και βιώνουμε τα έργα των ταγών της σημερινής κοινωνίας. Και που μπορούμε να διαμορφώσουμε με τη σκέψη και την πάλη μας τις σημερινές και μελλοντικές συνθήκες ζωής μας. Παίρνοντας μεταξύ των άλλων «εκδίκηση» και για τους αδικοχαμένους από τον ιό συμπολίτες μας. Τους έως σήμερα και τους αυριανούς που δυστυχώς θα υπάρξουν.

Όλοι εμείς, τα εκατομμύρια των ανθρώπων του λαού, που μπορούμε να σπάσουμε τη γυάλινη κοινωνία που μας περιβάλλει!

Σ.Π.