Η εργατική τάξη, ο Ιταλικός βορράς και οι ΒΙΠΕ της χώρας μας

 Η συλλογική αντίσταση πιο αναγκαία από ποτέ…

Την ώρα που ο αριθμός των θυμάτων του νέου κορονοϊού αυξάνεται ραγδαία, την ώρα που τα ήδη ρημαγμένα εθνικά συστήματα υγείας καταρρέουν το ένα μετά το άλλο, τα κράτη επιλέγουν σαν βασική διέξοδο την απομόνωση και τον εγκλεισμό των λαϊκών στρωμάτων. Την ίδια στιγμή  οι αγορές σε παγκόσμιο επίπεδο δείχνουν σημάδια κατάρρευσης και η επιχείρηση μεταφοράς του κόστους στις πλάτες των εργαζομένων παίρνει και αυτή με τη σειρά της χαρακτηριστικά πανδημίας.

Στις περισσότερες χώρες το γενικό Lock Down αν δεν έχει υλοποιηθεί ήδη, φαίνεται πως έρχεται άμεσα. Πίσω όμως από τις εικόνες απόλυτης ερημοποίησης  των πόλεων που μέχρι πρότινος έκαναν το γύρω  του κόσμου μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και από σήμερα θα βλέπουμε και στον τόπο μας, υπάρχει και μια άλλη αθέατη πραγματικότητα. Αυτή των χιλιάδων εργαζομένων στη βιομηχανία, τις τηλεπικοινωνίες, τις ταχυμεταφορές και άλλα, που καθημερινά συνεχίζουν να εργάζονται με πολύ εντατικούς ρυθμούς, με ατελείωτες υπερωρίες και χωρίς βασικά μέτρα προστασίας και υγιεινής.

Οι ανταποκρίσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, προφανώς όχι από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τον Ιταλικό βιομηχανοποιημένο βορρά και τις μεγάλες βιομηχανίες του Μπέργκαμο και της Μπρέσια σίγουρα μας δίνουν απαντήσεις για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα μέχρι τα τραγικά γεγονότα που συνεχίζουν μέχρι σήμερα με αμείωτη ένταση. Το μεγάλο βιομηχανικό κεφάλαιο μπροστά στην συνέχιση της κερδοφορίας του θυσίασε και συνεχίζει να θυσιάζει σαν αναλώσιμο υλικό την εργατική τάξη. Τις τελευταίες μέρες οι εργάτες σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες βγαίνουν σε απεργία διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και τη δουλειά με δικαιώματα και μέτρα προστασίας. Μετά τους εργάτες της Mercedes στην Ισπανία και τους εργαζόμενους της Amazon, στην πολύπαθη Ιταλία προετοιμάζεται γενική εθνική απεργία για τις 25 Μαρτίου σαν απάντηση στις δολοφονικές επιλογές του κεφαλαίου και της κυβέρνησης.

Οι εικόνες του Μπέργκαμο και της Μπρέσια με τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες να δουλεύουν με αμείωτους ρυθμούς, είναι εικόνες που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή σε όλες τις  βιομηχανικές περιοχές και της χώρας μας.  Δουλειά με αμείωτους ρυθμούς, μέτρα προστασίας και υγιεινής μηδενικά. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση με τα νέα μέτρα που εξαγγέλλει δίνει εναλλακτικές στο κεφάλαιο, ώστε να συνεχίζει την απρόσκοπτη λειτουργία και κερδοφορία του στις πλάτες των εργατών. Η εργατική τάξη ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες πρέπει και μπορεί να βρει τρόπους να ακουστεί η φωνή της. Να παλέψει για τη ζωή της, για την υγεία της,  για το μέλλον της.

Είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι τόσο τα μέτρα που αφορούν την εργασία (απόλυτη ελαστικότητα μπροστά στις συνθήκες ), όσο και τα μέτρα απομόνωσης και εγκλεισμού ήρθαν για να μείνουν. Το κράτος αξιοποιεί την κρίση σαν ευκαιρία για να εμπεδώσει στις λαϊκές μάζες την απόλυτη κυριαρχία του. Ταυτόχρονα όμως κρύβει και την ανασφάλεια του. Ξέρουν ότι τόσο η κατάσταση του εθνικού συστήματος υγείας και η επιφαινόμενη κατάρρευση, όσο τα έκτακτα αντεργατικά μέτρα και οι συνθήκες εργασίας όσων ακόμη εργάζονται δημιουργούν ρήγματα.  Η οργή, η αγανάκτηση, η ανεμπιστοσύνη  απέναντι στους κυρίαρχους είναι σίγουρο ότι αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Την ώρα που αυτοί που βρίσκονται ψηλά θωρακίζουν την κυριαρχία τους, εμείς πρέπει να αναζητούμε τρόπους και μέσα συλλογικής έκφρασης, αντίστασης και διεκδίκησης.