Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία ανησυχούμε. Κι όχι μόνο στα νοσοκομεία- κέντρα αναφοράς για τον κορωνοϊό. Ανησυχούμε γιατί ζούμε εδώ και καιρό σε μια κατάσταση πλήρους απαξίωσης των δημόσιων δομών υγείας.
Γνωρίζουμε πως έχουμε μείνει εδώ και χρόνια πολλοί λίγοι. Πολλές οι συνταξιοδοτήσεις και ελάχιστες οι προσλήψεις. Κι όσες από αυτές γίνονται, είναι με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Γνωρίζουμε πως το προσωπικό είναι γηρασμένο κι ευάλωτο στον ιό.
Γνωρίζουμε πόσο επιβαρύνθηκαμε και εντατικοποιήθηκε η δουλειά μας, όταν έκλεισαν ολόκληρα νοσοκομεία και τμήματα. Κι όταν έκλειναν όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό περηφανευόταν για την επιτυχία του.
Γνωρίζουμε πως για τις ελάχιστες κλίνες ΜΕΘ πανελλαδικά υπάρχει μια αναμονή 50 ασθενών αυτή τη στιγμή(άσχετων με τον κορωνοϊό). Και φοβόμαστε πως όταν τα κρεβάτια δεν επαρκούν για τους συνηθισμένους ασθενείς, ίσως μας καλέσουν να αποφασίσουμε ποιος θα μπει στη ΜΕΘ και ποιος θα πεθάνει,όταν η πανδημία θα είναι σε έξαρση.
Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει καμία επάρκεια και μέριμνα για την προστασία των εργαζόμενων στα νοσοκομεία. Μάσκες και γάντια είναι σε έλλειψη και οι ασθενείς (ανεξαρτήτως ιού) εξετάζονται χωρίς προφύλαξη για το προσωπικό και για τους ίδιους. Οι καθαρίστριες, που έρχονται σε επαφή με όλες τις επιφάνειες του νοσοκομείου, σε όλους τους χώρους, ζητάνε μάσκες και δεν τους δίνονται. Κι όλοι αντιλαμβανόμαστε πως αν ασθενήσουν και λείψουν οι καθαρίστριες απο το νοσοκομείο κινδυνεύουμε όλοι από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, όχι μόνο κορωνοϊό.
Γνωρίζουμε πως οι 2000 προσλήψεις συμβασιούχων νοσηλευτών και παραϊατρικού προσωπικού είναι στάχτη στα μάτια και σημαίνει περίπου 10 επιπλέον εργαζόμενους ανά νοσοκομείο. Αυτός ο αριθμός δεν επαρκεί για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών του λαού σε περίθαλψη και δεν αρκεί καν για την αντικατάσταση των δεκάδων συναδέλφων που έχουν ήδη αρχίσει να νοσούν. Γνωρίζουμε πως η πρόσληψη 50 γιατρών με 4μηνη σύμβαση είναι για γέλια και για κλάματα. Γνωρίζουμε πως στα νοσοκομεία που νόσησαν συνάδελφοί μας, με τους οποίους είχαμε έρθει σε επαφή, δε μας επέτρεψαν να κάνουμε το τεστ για τον ιό, ακόμα κι όταν αρχίσαμε να έχουμε συμπτώματα, γιατί τα τεστ δεν επαρκούν και θα γίνονται μόνο σε όσους έχουν υψηλό πυρετό. Κι επομένως, κινδυνεύουμε να κολλήσουμε κι άλλους συναδέλφους και ασθενείς- ευπαθείς ομάδες, για τους οποίους , κατά τα άλλα, κόπτονται οι κυβερνώντες.
Γνωρίζουμε πως όταν η κατάσταση χειροτερέψει και τα κρούσματα αυξηθούν, θα κληθούμε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα, όπως οι συνάδελφοι στην Ιταλία, με εξαντλητικά ωράρια και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, υποχρεωτικές μετακινήσεις και μετατάξεις.
Γνωρίζουμε πως η συζήτηση που έχει επιβληθεί για την ατομική ευθύνη του καθένα στο να μείνει σπίτι υποκρύπτει την πραγματική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων για τη σταδιακή απαξίωση των νοσοκομείων.
Και, ίσως, ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε πως η μόνη πραγματική κι ελπιδοφόρα προοπτική μας βρίσκεται στους αγώνες και τις συλλογικές διαδικασίες μας, ώστε να διεκδικήσουμε όχι ένα χειροκρότημα, αλλά αυτά που έχουμε ανάγκη:
Α.Μ, γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο
Γνωρίζουμε πως έχουμε μείνει εδώ και χρόνια πολλοί λίγοι. Πολλές οι συνταξιοδοτήσεις και ελάχιστες οι προσλήψεις. Κι όσες από αυτές γίνονται, είναι με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Γνωρίζουμε πως το προσωπικό είναι γηρασμένο κι ευάλωτο στον ιό.
Γνωρίζουμε πόσο επιβαρύνθηκαμε και εντατικοποιήθηκε η δουλειά μας, όταν έκλεισαν ολόκληρα νοσοκομεία και τμήματα. Κι όταν έκλειναν όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό περηφανευόταν για την επιτυχία του.
Γνωρίζουμε πως για τις ελάχιστες κλίνες ΜΕΘ πανελλαδικά υπάρχει μια αναμονή 50 ασθενών αυτή τη στιγμή(άσχετων με τον κορωνοϊό). Και φοβόμαστε πως όταν τα κρεβάτια δεν επαρκούν για τους συνηθισμένους ασθενείς, ίσως μας καλέσουν να αποφασίσουμε ποιος θα μπει στη ΜΕΘ και ποιος θα πεθάνει,όταν η πανδημία θα είναι σε έξαρση.
Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει καμία επάρκεια και μέριμνα για την προστασία των εργαζόμενων στα νοσοκομεία. Μάσκες και γάντια είναι σε έλλειψη και οι ασθενείς (ανεξαρτήτως ιού) εξετάζονται χωρίς προφύλαξη για το προσωπικό και για τους ίδιους. Οι καθαρίστριες, που έρχονται σε επαφή με όλες τις επιφάνειες του νοσοκομείου, σε όλους τους χώρους, ζητάνε μάσκες και δεν τους δίνονται. Κι όλοι αντιλαμβανόμαστε πως αν ασθενήσουν και λείψουν οι καθαρίστριες απο το νοσοκομείο κινδυνεύουμε όλοι από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, όχι μόνο κορωνοϊό.
Γνωρίζουμε πως οι 2000 προσλήψεις συμβασιούχων νοσηλευτών και παραϊατρικού προσωπικού είναι στάχτη στα μάτια και σημαίνει περίπου 10 επιπλέον εργαζόμενους ανά νοσοκομείο. Αυτός ο αριθμός δεν επαρκεί για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών του λαού σε περίθαλψη και δεν αρκεί καν για την αντικατάσταση των δεκάδων συναδέλφων που έχουν ήδη αρχίσει να νοσούν. Γνωρίζουμε πως η πρόσληψη 50 γιατρών με 4μηνη σύμβαση είναι για γέλια και για κλάματα. Γνωρίζουμε πως στα νοσοκομεία που νόσησαν συνάδελφοί μας, με τους οποίους είχαμε έρθει σε επαφή, δε μας επέτρεψαν να κάνουμε το τεστ για τον ιό, ακόμα κι όταν αρχίσαμε να έχουμε συμπτώματα, γιατί τα τεστ δεν επαρκούν και θα γίνονται μόνο σε όσους έχουν υψηλό πυρετό. Κι επομένως, κινδυνεύουμε να κολλήσουμε κι άλλους συναδέλφους και ασθενείς- ευπαθείς ομάδες, για τους οποίους , κατά τα άλλα, κόπτονται οι κυβερνώντες.
Γνωρίζουμε πως όταν η κατάσταση χειροτερέψει και τα κρούσματα αυξηθούν, θα κληθούμε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα, όπως οι συνάδελφοι στην Ιταλία, με εξαντλητικά ωράρια και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, υποχρεωτικές μετακινήσεις και μετατάξεις.
Γνωρίζουμε πως η συζήτηση που έχει επιβληθεί για την ατομική ευθύνη του καθένα στο να μείνει σπίτι υποκρύπτει την πραγματική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων για τη σταδιακή απαξίωση των νοσοκομείων.
Και, ίσως, ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε πως η μόνη πραγματική κι ελπιδοφόρα προοπτική μας βρίσκεται στους αγώνες και τις συλλογικές διαδικασίες μας, ώστε να διεκδικήσουμε όχι ένα χειροκρότημα, αλλά αυτά που έχουμε ανάγκη:
- μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού
- άνοιγμα νέων ΜΕΘ
- υλικά και μέσα προστασίας των εργαζόμενων στα νοσοκομεία
- καμία περικοπή στις απαραίτητες εξετάσεις σε προσωπικό και ασθενείς
- ίση, πλήρη και δωρεάν εξέταση και περίθαλψη όλου του λαού
Α.Μ, γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου