Το μόνο που μας ταλαιπωρεί είναι η κυβερνητική πολιτική.

Ξεσπάθωσαν τα κυβερνητικά στελέχη αλλά και τα όλα τα συστημικά ΜΜΕ με την 4ωρη στάση εργασίας των εργαζομένων στο μετρό την Τρίτη 17/12. Επιστρατεύτηκαν όλα τα γνωστά επιχειρήματα για «μειοψηφίες», «βολεμένους δημόσιους υπαλλήλους» και «εκβιασμούς» στην προσπάθεια να ενεργοποιήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό στον λαό. 

Από την πρώτη στιγμή της κινητοποίησης, με τοποθετήσεις που διαστρέβλωναν εσκεμμένα την πραγματικότητα, σύσσωμη η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ προσπάθησαν να στρέψουν την οργή του λαού για την καθημερινή ταλαιπωρία του στα πρόσωπα των εργαζομένων στο μετρό. Γιατί δεν είναι μόνο το πρωί της Τρίτης που κάποιοι «ευαισθητοποιημένοι» θυμήθηκαν το λαό που ταλαιπωρείται. Είναι κάθε μέρα που αυτό το 1,5 εκατομμύριο κόσμος που χρησιμοποιεί το μετρό βιώνει την ταλαιπωρία των δρομολογίων που καθυστερούν γιατί δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό ή των συρμών που δεν έρχονται ποτέ γιατί χάλασαν.
Είναι κάθε μέρα που βιώνει τον εξευτελισμό του «σπρωξίματος» και του «στριμώγματος» για να μπορέσει- αν τα καταφέρει- να πάει στη δουλειά του. Είναι καθημερινότητα οι εικόνες ανθρώπων που λιποθυμούν από τη δυσφορία ή που ματώνουν (δυστυχώς κυριολεκτικά) για να μπουν σε ένα βαγόνι. Είναι πρώτα και κύρια η αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, σε συνέχεια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που ταλαιπωρεί, εκβιάζει και προκαλεί την αγανάκτηση λαού και εργαζομένων. 

Προσπαθούν να μας παρουσιάσουν την στάση εργασίας των εργαζομένων σαν εκβιασμό 20 ατόμων, «παραβλέποντας» πως οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να αντισταθούν στην εκβιαστική μετακίνηση τους και να διεκδικήσουν μαζικές προσλήψεις προσωπικού για να βελτιωθούν τόσο οι συνθήκες εργασίας τους όσο και οι μετακινήσεις (αίτημα που εσκεμμένα δεν προβάλλεται).

Συντονισμένα η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ στρέφονται απέναντι στο δικαίωμα συνολικά των εργαζομένων να αντιστέκονται στην πολιτική τους. Με «αφορμή» -πόσο βολικό θα έλεγε κανείς- όλον αυτό τον ντόρο που ίδιοι υποκίνησαν, ανοίγει ζήτημα νομοθετικής ρύθμισης για προσωπικό ασφαλείας και στο μετρό, όταν κηρύσσεται απεργία ή στάση. Μια τακτική που χρησιμοποιείται σε μια σειρά από κλάδους για να κάμψει τη δυναμική των κινητοποιήσεων και να θέσει τον συνδικαλισμό κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους. Αλλά και «αγανακτισμένες φωνές» (κυρίως μερίδων του κεφαλαίου) που ζητούν ιδιωτικοποίηση, παραλείποντας να αναφερθούν στο τι έγινε το καλοκαίρι με τα δρομολόγια των ιδιωτικών πλοίων στη Σαμοθράκη και την ομηρία χιλιάδων ανθρώπων. 

Σε όλο αυτό το κλίμα που προσπαθούν να διαμορφώσουν η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, είναι ζητούμενο να βρουν απέναντι τους την δίκαιη οργή, αλλά και τον κοινό αγώνα, εργαζομένων και λαού. Γιατί το ζήτημα των μεταφορών δεν μπορεί να απαντηθεί από τις ψευτοευαισθησίες κομματιών του κεφαλαίου αλλά από τον αγώνα για φθηνές, ασφαλής και ανθρώπινες μετακινήσεις.