ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ 37ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

Όσο οι εργαζόμενοι είναι έξω από την πάλη, θα αναλαμβάνουν τα δικαστήρια, οι εργοδοτικοί και οι ρεφορμιστές

• Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο εργαζόμενος λαός από την ηγεσία της ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ. Η αντιπαράθεση που εκτυλίχθηκε στο τελευταίο 37^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ μόνο αποκρουστική είναι για τη μεγάλη μάζα των εργαζόμενων και της εργατικής τάξης, οι οποίοι βιώνουν τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και βρίσκονται παροπλισμένοι πολιτικά και οργανωτικά με κύρια ευθύνη αυτών των δυνάμεων. Ο εκφυλισμός των διαδικασιών του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος δεν είναι ιδιαιτερότητα του τελευταίου συνεδρίου της ΓΣΕΕ, αλλά μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, με τη βούλα του κεφαλαίου, για να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και να διαλύσει την οργανωτική και συνδικαλιστική συγκρότησή τους.

• ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στρώνουν τον δρόμο στο κεφάλαιο. Προωθούν για λογαριασμό του τη διάλυση –από τα μέσα– του εργατικού κινήματος, την αποδιοργάνωση των σωματείων, τη δεξιά γραμμή που ηγεμονεύει σε αυτά και την υποχώρηση στον ταξικό αντίπαλο. Το σκηνικό των αντιδημοκρατικών διαδικασιών, των διαβλητών εκλογικών διαδικασιών και της νοθείας δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Είναι το σκηνικό που παρακολουθήσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια σε μια σειρά εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες της χώρας. Από τη διάλυση του Εργατικού Κέντρου Φθιώτιδας (το οποίο έκλεισε λόγω... χρεών που του φόρτωσαν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ όταν το μετέτρεψαν σε... εργοδότη προγραμμάτων ΕΣΠΑ!!!) μέχρι το Εργατικό Κέντρο Κοζάνης και τη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες του ψευτο-σωματείου ανέργων με ευθύνη πάλι των ίδιων δυνάμεων. Τα είδαμε και πρόσφατα στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ) όπου η ομάδα ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ ­­-από κοινού με την ομάδα Βασιλόπουλου­ (ΣΥΡΙΖΑ)- προσπάθησαν για μια ακόμη φορά να νομιμοποιήσουν τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, αλλά και τους συνδικαλιστές εργοδότες! Καμία αυταπάτη δεν έχουμε για τον βρώμικο ρόλο τους. Είναι με το κεφάλαιο και όχι με τους εργαζόμενους. Μάλιστα, έχουν πλέον τόσο μεγάλη απόσταση από τις εργαζόμενες μάζες όπου σε όλες αυτές τις αντιπαραθέσεις καταφεύγουν στο αστικό κράτος, την αστυνομία, τα δικαστήρια και τους μπράβους, για να διευθετήσουν τις διαδικασίες τους, να διασφαλίσουν τις έδρες, τις θέσεις και τους μισθούς τους.

• Στο πλευρό τους και οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που, ενώ στα λόγια θέλουν να εμφανίζονται ως διαφορετικοί, στην πράξη αποτελούν το μακρύ χέρι της κυβερνητικής πολιτικής στο εργατικό κίνημα, στηρίζουν τον εργοδοτικό συνδικαλισμό και στηρίζονται από αυτόν. 

• Καμία αυταπάτη για το ρόλο του ΠΑΜΕ. Έτσι κι αλλιώς, από τις εκλογές του Εργατικού κέντρου Αθήνας και την αποδοχή της απόφασης των αστικών δικαστηρίων για συμμετοχή των εργοδοτικών αντιπροσώπων στο 20^ό συνέδριο, μέχρι τις μηνύσεις στην ΟΥΙΕ, τα εξώδικα στη διοίκηση της ΓΣΕΕ στο 37^ο Συνέδριο αλλά και... πρόταση για τη σύνθεση της διοίκησης της ΓΣΕΕ που θα διοριστεί από το κράτος μετά τη διάλυση του 37^ου Συνεδρίου, μόνιμη επωδός του είναι η επίκληση των αστικών νόμων και των δικαστηρίων. Τους έχει «ταράξει» στη νομιμότητα και δεν πρόκειται στο ελάχιστο να μετατοπιστεί αριστερά και να βάλει πλάτη στη συγκρότηση του εργατικού κινήματος. Θέλει να παίζει στο ίδιο ακριβώς «γήπεδο» με τον αντίπαλο και με μόνο στόχο να καταγράψει έναν καλύτερο εκλογικό συσχετισμό. Οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ είναι πρωταγωνιστές στην όλη διαλυτική κατάσταση που υπάρχει, χρόνια τώρα, στα σωματεία. Πίσω από τις δήθεν ταξικές και τις δήθεν αγωνιστικές μεγαλοστομίες τους έχουν πρωτοστατήσει στη διάσπαση του εργατικού κινήματος και της ικανότητάς του να διεκδικεί.

«Διαμαρτύρεται» το ΠΑΜΕ για τις εξελίξεις αυτές. Προσπαθεί να πείσει ότι είναι αυτό που υπερασπίζεται τη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων κόντρα στις αυθαιρεσίες της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ). Μόνο που γι’ αυτήν την εικόνα ευθύνεται και το ίδιο. Είναι δεκάδες τα παραδείγματα των δικών του αυθαιρεσιών, εκλογικών και μη. Είναι πάμπολλες οι φορές που οι διοικήσεις των συνδικάτων και των εργατικών κέντρων που ελέγχει στρέφονται ενάντια σε κάθε αριστερή, ταξική φωνή που δεν συμφωνεί με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Οι τραμπουκισμοί και οι προπηλακισμοί για τους οποίους κατηγορεί την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ, είναι και δικό του γνώρισμα. Για τα καλά μαθημένο να πρωτοστατεί στις εκλογικές λοβιτούρες δυσανασχετεί τώρα που αυτές γίνονται από άλλους και σε βάρος του. Όχι βέβαια ότι «θα τα βάψει μαύρα». Γιατί γνωρίζει ότι αυτή η συνεχιζόμενη αδράνεια, η απουσία των αγώνων και των εργατικών μαζών, αποτελούν προνομιακό πεδίο για τη συντήρηση και της δικής του -πολιτικά άσφαιρης και ακίνδυνης για το σύστημα- φυσιογνωμίας. Και αυτό φάνηκε πεντακάθαρα με την απεργία του Νοέμβρη και τις απανωτές κωλοτούμπες των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ που σήμαιναν ξανά και ξανά «ταξικό συναγερμό» για να συρθούν τελικά πίσω από τη ΓΣΕΕ.

Συνολικά, η στάση του ΠΑΜΕ συμβάλλει στο να φανεί αποκρουστικός ο συνδικαλισμός στα μάτια των εργαζομένων. Αναπαράγει στο εργατικό κίνημα τη λογική της ανάθεσης, υπερασπίζεται ανοιχτά τον αντεργατικό συνδικαλιστικό νόμο του ΠΑΣΟΚ (1264/82), νομιμοποιεί τον κρατικό παρεμβατισμό, βολεύεται με την κρατική χρηματοδότηση στα συνδικάτα και στρώνει με τη σειρά του το δρόμο για νέες αντιδραστικές νομοθετικές παρεμβάσεις ενάντια στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. 

• Έχει σημασία να αντιληφθούν οι εργαζόμενοι τη σημασία αυτών των κινήσεων και την ουσία της άποψης των «πρωταγωνιστών» τους. Διότι μέσα απ’ όλα αυτά προετοιμάζεται ένα νέο τοπίο, ακόμη πιο εχθρικό για το ξετύλιγμα των εργατικών αγώνων. Προετοιμάζονται νέοι νόμοι που θα συρρικνώνουν τα εργατικά δικαιώματα. Στρώνεται το έδαφος για ασφυκτικότερο έλεγχο του συνδικαλισμού και την εξουδετέρωση κάθε ταξικής φωνής, κάθε διάθεσης για αντίσταση και διεκδίκηση.

Όλη αυτή η κατάσταση απομακρύνει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους από την οργανωμένη πάλη γιατί είναι μια ξένη αντιπαράθεση από αυτούς και τις σημερινές τους ανάγκες. Οι εργαζόμενοι, αν θέλουν να πάρουν την υπόθεση της οργάνωσής τους στα χέρια τους, πρέπει να ξεκαθαρίσουν με όλες αυτές τις αντιλήψεις. Το εργατικό κίνημα πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, στην αλληλεγγύη των εργαζομένων και τους κοινούς τους αγώνες, μακριά από τους εργατοπατέρες, τον αστικό και ρεφορμιστικό συνδικαλισμό. Χωρίς αυταπάτες για την αστική δικαιοσύνη, το κράτος και το κεφάλαιο.

Είναι σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ οι εργαζόμενοι, κάθε ταξικός αγωνιστής να«βάλει πλάτη» στην οικοδόμηση ενός ακηδεμόνευτου εργατικού κινήματος στην κατεύθυνση της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου και της διεκδίκησης δικαιωμάτων. Να συμβάλει στην οικοδόμηση εστιών αντίστασης σε κάθε χώρο, σε κάθε κλάδο, σε κάθε επιχείρηση. Να ευνοήσει την πρωτοβάθμια συγκρότηση των εργαζομένων, να προωθήσει και να υπερασπιστεί κάθε μορφή οργάνωσης των εργαζομένων με μια όμως προϋπόθεση: Τα εργαλεία της πάλης να ανήκουν σε αυτούς που είναι υποκείμενα της πάλης, και όχι σε κάποιους «αρμόδιους» ή «ειδικούς».

Η Ταξική Πορεία σε αυτή την κατεύθυνση δεσμεύεται και αυτήν την κατεύθυνση υπηρετεί. Σήμερα σε αυτή τη μαύρη κατάσταση όπου το κεφάλαιο εφορμά και τα όργανα των εργαζομένων βρίσκονται σε σήψη είναι πιο αναγκαία από ποτέ η ταξική οργάνωση, η αντίσταση και ο αγώνας. Γιατί όσο πιο άγρια είναι η επίθεση του συστήματος τόσο πιο επιτακτική γίνεται η απάντηση.