Και ναι, η περιφερειακή διευθύντρια των My market δεν είναι η “τρελή του χωριού”. Δεν είναι η περίπτωση υπευθύνου που δεν έχει καμία αντίληψη του βάρους αυτού που απαιτεί από τους εργαζόμενους. Δεν είναι ότι δεν έχει ιδέα σε ποιο έδαφος πατάει. Η διευθύντρια των My market έχει απόλυτη επίγνωση της απαίτησής της και της κατάστασης που έχει επιβληθεί στους εργαζόμενους σε ό,τι αφορά την εργασιακή τους πραγματικότητα και τον εφιάλτη της ανεργίας που καραδοκεί ανά πάσα στιγμή. Η επιστολή της έχει τον “αέρα” και την αυτοπεποίθηση του νικητή –του συστήματος της εκμετάλλευσης– απέναντι στη διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων του συνόλου εργαζομένων. Πατά στην αποσυγκρότηση και την αδυναμία απάντησης του εργατικού κινήματος. Ξέρει πάρα πολύ καλά να εκβιάζει και να δείχνει τα δόντια της εργοδοσίας με… “χαμόγελο”, δίνοντας το καλό παράδειγμα σε όποιον προσπαθεί να ακολουθήσει στον μακρύ δρόμο της εκμετάλλευσης.
Ας δούμε, λοιπόν, γιατί πρέπει να χαμογελάει ένας εργαζόμενος σήμερα:
Η εργοδοσία της επιχείρησης ξέρει, προωθεί, αναπαράγει και ευλογεί τις συνθήκες σκλαβιάς για τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι προηγούμενες, οι “θεσμοί” και η “χρυσή” περίοδος των μνημονίων εξαπέλυσαν αβυσσαλέα επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, επιδιώκοντας στρατηγικά να διαλύσουν το δικαίωμα στη δουλειά. Να κάνουν συνείδηση των εργαζομένων την υποταγή, το χαμήλωμα των προσδοκιών, την τρομοκρατία της ανεργίας. Nα σβήσουν από τον χάρτη τις λέξεις “δικαίωμα” και “διεκδίκηση”. Καλλιεργούν τη λογική της ευγνωμοσύνης και της υποχρέωσης απέναντι στον… σωτήρα-εργοδότη που “τους έδωσε δουλειά” με όποιους όρους (“έχετε δουλειά”, “η εταιρία επένδυσε χρήματα για να συνεχίσετε να εργάζεστε”).
Ας δούμε, λοιπόν, γιατί πρέπει να χαμογελάει ένας εργαζόμενος σήμερα:
Η εργοδοσία της επιχείρησης ξέρει, προωθεί, αναπαράγει και ευλογεί τις συνθήκες σκλαβιάς για τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι προηγούμενες, οι “θεσμοί” και η “χρυσή” περίοδος των μνημονίων εξαπέλυσαν αβυσσαλέα επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, επιδιώκοντας στρατηγικά να διαλύσουν το δικαίωμα στη δουλειά. Να κάνουν συνείδηση των εργαζομένων την υποταγή, το χαμήλωμα των προσδοκιών, την τρομοκρατία της ανεργίας. Nα σβήσουν από τον χάρτη τις λέξεις “δικαίωμα” και “διεκδίκηση”. Καλλιεργούν τη λογική της ευγνωμοσύνης και της υποχρέωσης απέναντι στον… σωτήρα-εργοδότη που “τους έδωσε δουλειά” με όποιους όρους (“έχετε δουλειά”, “η εταιρία επένδυσε χρήματα για να συνεχίσετε να εργάζεστε”).
Νομιμοποιούν τη μη καταβολή δεδουλευμένων και ξέρουν ότι μπορούν να χρησιμοποιούν την απειλή και των εκβιασμό της ανεργίας, παρουσιάζοντας ως μεγάλη χάρη και μεγαλοψυχία την πληρωμή υποτυπώδους μισθού στους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή που νομοθετείται ότι η μη καταβολή δεδουλευμένων δεν είναι βλαπτική μεταβολή για τον εργαζόμενο, ενώ ταυτόχρονα η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και νεολαίας είναι εγκλωβισμένη στην ημιαπασχόληση και τα διαλείμματα δουλειάς στο καθεστώς της ανεργίας (“πληρωνόσαστε στην ώρα σας – τα 300 ευρώ σε σχέση με το μηδέν είναι 300% περισσότερο”, “πληρώνεστε γι’ αυτό”).
Επιδιώκουν να διαμορφώσουν στους εργαζόμενους τη συνείδηση ότι δεν υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις και ότι το κεφάλαιο και οι εργαζόμενοι συνεργάζονται αρμονικά και ισότιμα για το καλό της επιχείρησης… ξεχνώντας να προσθέσουν ποιοι καρπώνονται αυτό το καλό και από την εκμετάλλευση ποιων. Κι όποιος αντισταθεί ή διεκδικήσει, θέλει το κακό της εταιρίας. Ακριβώς στην ίδια λογική που –σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο– η επιβολή των μνημονίων, των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων αποτελεί “εθνική προσπάθεια” και “εθνική ανάγκη” για να βγει η χώρα από την “αντικειμενική” κρίση. (“εταιρία που σέβεται και ακούει τα προβλήματά σας” – “οι πελάτες του καταστήματος σας πληρώνουν και πρέπει να τους ευχαριστείτε γι’ αυτό με ένα χαμόγελο”, “τόσο καλές προσφορές που πρέπει να τις διαφημίζουμε”).
Τέλος, φροντίζει να τρομοκρατήσει γλυκά, να νομιμοποιήσει τον διαρκή έλεγχο και αξιολόγηση, να εισάγει τη ρουφιανιά ως δείχτη αποτελεσματικότητας και απόδοσης των εργαζομένων, μιας και θα φανεί αν συμμορφώθηκαν… προς τα υποδείξεις στο τέλος του μήνα (“ανταπόκρισή σας στα αποτελέσματα της έρευνας του μυστικού επισκέπτη που θα γίνει μέσα στον μήνα”). Ίσως προσπαθεί να ανοίξει νέους επαγγελματικούς ορίζοντες σε όσους δεν τα καταφέρουν στη δοκιμασία. Γιατί ποιος μπορεί να φανταστεί τι θα συμβεί σε όσους δεν ανταποκριθούν στην αναφορά του “μυστικού επισκέπτη”;
Η εταιρία φρόντισε να επιβεβαιώσει μεν την αυθεντικότητα της επιστολής, αλλά να αποστασιοποιηθεί και να διαχωριστεί από την πρωτοβουλία της διευθύντριας, να χαρακτηρίσει το γεγονός «ατυχές και μεμονωμένο». Δεν τσιμπάμε! Το περιστατικό ομοιάζει με χιλιάδες συμπεριφορές που βιώνουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς τους. Δεν είναι τόσο «ατυχές», επιβεβαιώνει όλες τις πλευρές της επίθεσης που διεξάγεται σε βάρος των εργαζομένων, αξιοποιεί κάθε δυνατότητα που δίνει η αποσυγκρότηση των εργαζομένων στην εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία. Ταυτόχρονα, η ίδια η επιστολή επιβεβαιώνει την επικοινωνία και την εμπλοκή του διευθυντή πωλήσεων. Μπορεί να ήταν «ευτυχέστερο» να μην έβγαινε στη φόρα (“σε συνέχεια της επικοινωνίας με τον Διευθυντή Πωλήσεων της εταιρίας μας’’, “Γενική Διεύθυνση Λειτουργίας Καταστημάτων’’).
Από την άλλη πλευρά, η απάντηση της kυβέρνησης ήταν επίσης άμεση, στέλνοντας την Επιθεώρηση Εργασίας να κάνει φύλλο και φτερό την επιχείρηση. Δεν τσιμπάμε, επίσης! Ξέρουμε ότι η κυβερνητική πολιτική όλα αυτά τα χρόνια έκανε τις πλάτες στους εργοδότες και τους όπλισε με το απαραίτητο θράσος και τη σιγουριά σε τέτοιου είδους κινήσεις. Παράλληλα, είμαστε καθημερινά μάρτυρες της οργανωμένης προσπάθειας να ενσωματώσει την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων, να αντικαταστήσει τους αγώνες και τη μαζική πάλη με τα θεσμικά της όργανα –τα δικαστήρια και τις επιθεωρήσεις εργασίας– ως τον δρόμο για το δίκιο των εργαζομένων. Μόνο που αυτά είναι τα δικά τους όργανα, είναι αυτά που μπορούν να ελέγξουν και να καταστείλουν τις διαθέσεις των εργαζομένων και όχι να τις συγκροτήσουν και να τους οδηγήσουν σε νίκες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια και υπό το βάρος της αποσυγκρότησης και της απουσίας κινηματικών και συλλογικών διαδικασιών στο εργατικό κίνημα, οι αποφάσεις τους αθωώνουν τους εργοδότες και επιβεβαιώνουν την ισχύ του εργασιακού μεσαίωνα με αποφάσεις που προχωρούν ακόμα ένα βήμα μπροστά την επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι η απάντηση απέναντι στις προκλήσεις και τις απαιτήσεις της εργοδοσίας ανήκει στους εργαζόμενους! Η ανάγκη να απαντήσουμε συλλογικά και μαζικά στα «χαμόγελα» της εκμετάλλευσης και στις θυσίες που απαιτούνται στο βωμό του κέρδους, να υπερασπιστούμε τη ζωή και τα δικαιώματά μας, προβάλλει πιο έντονα από ποτέ.
Τετάρτη 6 Μάρτη 2019
Τέλος, φροντίζει να τρομοκρατήσει γλυκά, να νομιμοποιήσει τον διαρκή έλεγχο και αξιολόγηση, να εισάγει τη ρουφιανιά ως δείχτη αποτελεσματικότητας και απόδοσης των εργαζομένων, μιας και θα φανεί αν συμμορφώθηκαν… προς τα υποδείξεις στο τέλος του μήνα (“ανταπόκρισή σας στα αποτελέσματα της έρευνας του μυστικού επισκέπτη που θα γίνει μέσα στον μήνα”). Ίσως προσπαθεί να ανοίξει νέους επαγγελματικούς ορίζοντες σε όσους δεν τα καταφέρουν στη δοκιμασία. Γιατί ποιος μπορεί να φανταστεί τι θα συμβεί σε όσους δεν ανταποκριθούν στην αναφορά του “μυστικού επισκέπτη”;
Η εταιρία φρόντισε να επιβεβαιώσει μεν την αυθεντικότητα της επιστολής, αλλά να αποστασιοποιηθεί και να διαχωριστεί από την πρωτοβουλία της διευθύντριας, να χαρακτηρίσει το γεγονός «ατυχές και μεμονωμένο». Δεν τσιμπάμε! Το περιστατικό ομοιάζει με χιλιάδες συμπεριφορές που βιώνουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς τους. Δεν είναι τόσο «ατυχές», επιβεβαιώνει όλες τις πλευρές της επίθεσης που διεξάγεται σε βάρος των εργαζομένων, αξιοποιεί κάθε δυνατότητα που δίνει η αποσυγκρότηση των εργαζομένων στην εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία. Ταυτόχρονα, η ίδια η επιστολή επιβεβαιώνει την επικοινωνία και την εμπλοκή του διευθυντή πωλήσεων. Μπορεί να ήταν «ευτυχέστερο» να μην έβγαινε στη φόρα (“σε συνέχεια της επικοινωνίας με τον Διευθυντή Πωλήσεων της εταιρίας μας’’, “Γενική Διεύθυνση Λειτουργίας Καταστημάτων’’).
Από την άλλη πλευρά, η απάντηση της kυβέρνησης ήταν επίσης άμεση, στέλνοντας την Επιθεώρηση Εργασίας να κάνει φύλλο και φτερό την επιχείρηση. Δεν τσιμπάμε, επίσης! Ξέρουμε ότι η κυβερνητική πολιτική όλα αυτά τα χρόνια έκανε τις πλάτες στους εργοδότες και τους όπλισε με το απαραίτητο θράσος και τη σιγουριά σε τέτοιου είδους κινήσεις. Παράλληλα, είμαστε καθημερινά μάρτυρες της οργανωμένης προσπάθειας να ενσωματώσει την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων, να αντικαταστήσει τους αγώνες και τη μαζική πάλη με τα θεσμικά της όργανα –τα δικαστήρια και τις επιθεωρήσεις εργασίας– ως τον δρόμο για το δίκιο των εργαζομένων. Μόνο που αυτά είναι τα δικά τους όργανα, είναι αυτά που μπορούν να ελέγξουν και να καταστείλουν τις διαθέσεις των εργαζομένων και όχι να τις συγκροτήσουν και να τους οδηγήσουν σε νίκες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια και υπό το βάρος της αποσυγκρότησης και της απουσίας κινηματικών και συλλογικών διαδικασιών στο εργατικό κίνημα, οι αποφάσεις τους αθωώνουν τους εργοδότες και επιβεβαιώνουν την ισχύ του εργασιακού μεσαίωνα με αποφάσεις που προχωρούν ακόμα ένα βήμα μπροστά την επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι η απάντηση απέναντι στις προκλήσεις και τις απαιτήσεις της εργοδοσίας ανήκει στους εργαζόμενους! Η ανάγκη να απαντήσουμε συλλογικά και μαζικά στα «χαμόγελα» της εκμετάλλευσης και στις θυσίες που απαιτούνται στο βωμό του κέρδους, να υπερασπιστούμε τη ζωή και τα δικαιώματά μας, προβάλλει πιο έντονα από ποτέ.
Τετάρτη 6 Μάρτη 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου