Ο στρουθοκαμηλισμός στην... παραλία της «μη απεργίας» σαν πόλεμος ενάντια στα αφεντικά

Εδώ και χρόνια η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ (δηλαδή, τόσο οι αστικές και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες όσο και η γραφειοκρατική δομή και λειτουργία «σφραγίδας» που τις χαρακτηρίζουν) δεν εκπροσωπούν ούτε εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αποτελούν «συμβουλευτικό παράρτημα» της εργοδοσίας και της κυβέρνησης του κεφαλαίου στο πλαίσιο της πολιτικής της ταξικής συνεργασίας, των κοινωνικών διαλόγων, της «εθνικής-διαταξικής» ανάπτυξης με διακηρυγμένο στόχο να αποσπάσουν ένα «ψίχουλο» από την τεράστια κερδοφορία στο όνομα ενός μίζερου ρεαλισμού και για να αναπαραχθούν οι ίδιοι. Για το σκοπό αυτό υπονομεύουν χρόνια τώρα κάθε πραγματικό εργατικό αγώνα, ψαλιδίζουν και καταστέλλουν κάθε πραγματική εργατική διεκδίκηση, περνούν ανοιχτά στη στήριξη της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, των μνημονίων, των αξιολογήσεων και της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές.



Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: Τις συμβάσεις εργασίας που υπογράφονται καθ’ υπαγόρευση των εργοδοτών; Τα «αναπτυξιακά, καινοτόμα» και υπέρ της επιχειρηματικότητας αιτήματα διευθέτησης της εκμετάλλευσης για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; Την απροκάλυπτη συμπόρευση με τους κοινωνικούς ή ευρωπαίους «εταίρους» για να βγει η χώρα από την κρίση; Τις διαπραγματεύσεις για τον υποκατώτατο μισθό και το δικαίωμα στην απεργία ενώ αντίθετα θεωρούν… αδιαπραγμάτευτη την «ευρωπαϊκή πορεία της πατρίδας μας» και την παραμονή στο ευρώ; Τη γραμμή του «όλοι μαζί μπορούμε» που θεωρεί ξεπερασμένη μορφή πάλης την απεργία αλλά σύγχρονη μορφή τα κοινά τραπεζώματα με εκπροσώπους της κυβέρνησης, των επιχειρήσεων και των εργοδοτικών φορέων;

Όλα αυτά δεν έγιναν προχθές. Δεν συνέβησαν ενόψει τις απεργίας στις 30 Μάη και την «πανεθνική μέρα δράσης» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Εργοδοτών-Επαγγελματικών Φορέων που βάφτισαν «κοινωνική συμμαχία» μια συμμαχία με τους εργοδότες. Δεν πρόκειται για μια αιφνίδια «μετάλλαξη» ή/και «προδοσία» της ΓΣΕΕ, όπως δήθεν συνέβη... με το ΣΥΡΙΖΑ, και «αγανακτούμε» σήμερα για την «κατάντια της ΓΣΕΕ». Όλα αυτά αποτελούν μια ποιοτικά αναβαθμισμένη κατάληξη μιας μακράς πορείας ενσωμάτωσης, εκφυλισμού και κυριαρχίας αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων. Δυνάμεων αποκομμένων κοινωνικά, ταξικά και οικονομικά από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους που δήθεν εκπροσωπεί η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μετά από θεσμική ανάθεση και καλπονοθευτικές διαδικασίες. Οι μάσκες έχουν πέσει προ πολλού άσχετα αν εναλλάσσονταν σταδιακά σε μια όλο και πιο αντεργατική κατεύθυνση. Από την εποχή ακόμη που η ΓΣΕΕ χαιρέτιζε την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ και στην ΟΝΕ και πρόσφερε στήριξη σε πλήθος αντεργατικών νόμων. Από τη εποχή που υπέγραφε «κοινωνικά συμβόλαια» με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τις Οικουμενικές κυβερνήσεις. Σήμερα δεν διεκδικούν ούτε ένα «ψίχουλο» αλλά ζητάνε ευθέως θυσίες από τους εργαζόμενους γιατί «έχουν αλλάξει οι εποχές». Πώς διαφορετικά θα διατηρήσουν το αποκλειστικό προνόμιο να προκηρύσσουν απεργίες τις οποίες ούτε θέλουν ούτε παλεύουν;

Προς τι λοιπόν η έκπληξη για τη «φοβερή τομή και μετατροπή» της ΓΣΕΕ σε «καθαρά εργοδοτική συνομοσπονδία που προκηρύσσει καθαρά εργοδοτικές απεργίες»; Αν κάποιοι πέσανε απ’ τα σύννεφα σημαίνει ότι πριν αιθεροβατούσαν. Είχαν μικρές ή μεγαλύτερες αυταπάτες για μια ΓΣΕΕ που θα κρατούσε τα προσχήματα, που θα «έβαζε κάποιο αιτηματάκι έτσι για να ξεγελαστούμε και να κάνουμε μια 24ωρη ή μια στάση εργασίας». Έτσι απεργούσαμε πριν! Ξεγελώντας εαυτούς και αλλήλους και με τα αιτηματάκια της ΓΣΕΕ!

Τι όμως σημαίνει «καθαρά εργοδοτική απεργία»; Να υποθέσουμε ότι όποιος δεν απεργεί θα απολυθεί από τον εργοδότη; Ε, τότε είναι εξασφαλισμένη η επιτυχία της απεργίας. Μιας και η επιτυχία μιας απεργίας δεν κρίνεται (και ο ταξικός αντίπαλος σίγουρα δεν την κρίνει έτσι), από το περιεχόμενο των διακηρύξεων και τις διαθέσεις με την οποία την προκηρύσσουν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ή συμμετέχουν οι μικρές και αδύναμες ταξικές δυνάμεις και οργανώσεις. Κρίνεται πριν από όλα από τη μαζικότητα και τις διαθέσεις των ίδιων των εργαζομένων. Κι αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής.

Η απεργία στις 30/5 δεν είναι ούτε θα γίνει μια «πανεργατική απεργία στα χέρια των εργατών», δεν θα «πλημμυρίσουν οι δρόμους όλων των πόλεων», δεν θα γίνει «αφετηρία, για να ξεδιπλωθεί ένα δυνατό απεργιακό κίνημα» ανατροπής των μέτρων, δεν «έρχεται σαν συνέχεια όλων των αγώνων που δώσαμε το προηγούμενο διάστημα», κι άλλα τέτοια φαιδρά που γράφονται στις ανακοινώσεις. Γιατί είναι μια απεργία μακριά από τις μαζικές διαδικασίες των εργαζομένων. Εκεί δηλαδή που οι εργαζόμενοι βρίσκουν την δύναμη να απεργήσουν κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία και την απειλή της απόλυσης. Εκεί που «εκπαραθυρώνεται» ο πουλημένος συνδικαλισμός που σπέρνει την ηττοπάθεια, την λογική της ανάθεσης και της μη συμμετοχής. Τώρα αυτή η λογική της «μη συμμετοχής» ντύνεται και με φιλεργατικό μανδύα ενισχύοντας τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά για μια γενικευμένη φυγή από μια μάχη που θα δοθεί με ή χωρίς εμάς.

Αντιμετωπίζουμε μια πολύ δύσκολή κατάσταση. Η επίθεση του συστήματος σε δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων που κερδήθηκαν με πολύ αίμα βρίσκει απέναντι της μια εργατική τάξη αφοπλισμένη πολιτικά και ιδεολογικά. Μια τάξη που σχεδόν δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της, πόσο μάλλον τον ιστορικό ρόλο που καλείται να παίξει για να απελευθερωθεί (και να απελευθερώσει όλη η ανθρωπότητα) από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Κυβερνήσεις θεσπίζουν νόμους που περιορίζουν και ουσιαστικά καταργούν το δικαίωμα στην απεργία. Ο κυβερνητικός και πουλημένος συνδικαλισμός ξεφτιλίζει την έννοια της απεργίας για να συγκρατήσει και να εμποδίσει τους εργαζόμενους να απεργήσουν. Δίπλα σε όλα αυτά, και υποτίθεται αντιπαραθετικά, έρχεται μια άποψη... αριστερή που επί της ουσίας λέει στους εργαζόμενους να κάνουν αυτό που χρόνια τώρα λέει το σύστημα να κάνουν: πιάστε τον Μάη ή πάτε σε μια παραλία, μη απεργείτε γιατί θα απεργήσουμε εμείς για εσάς, μη διαδηλώνετε γιατί θα διαδηλώσετε υπέρ του ΣΕΒ (θα χάσετε και το μεροκάματο υπέρ του εργοδότη) και άλλα πολλά ασυνάρτητα στο όνομα των «καλύτερων απεργιακών ημερών που θα έρθουν». Ακόμη χειρότερα! Όσοι θα απεργήσουν στις 30/5 συμμαχούν με την εργοδοσία! Ακόμη και αν απεργούν καταγγέλλοντας τη ΓΣΕΕ με ένα διαφορετικό περιεχόμενο και με μια ξεχωριστεί και εχθρική προς τη ΓΣΕΕ πορεία (τέτοια βόδια όσοι απεργήσουν!). Ενώ για τους «μη απεργούς» επιφυλάσσουν στο εξής μόνο «καθαρές και ταξικά ορισμένες» απεργίες, κάπου τον Ιούνιο και όχι με κάλεσμα της ΓΣΕΕ αλλά του... Eurogroup που συνεδριάζει. Μακριά πάντως από την «ημέρα του «εργοδότη» που προωθεί ανοιχτά την ιδέα της συνεργασίας των τάξεων. Γιατί, αν δεν το μάθατε, η ιδέα της συνεργασίας των τάξεων απέκτησε και τη δική της ξεχωριστή ημέρα.

Να υποθέσουμε λοιπόν ότι οι θιασώτες αυτής της άποψης για μη συμμετοχή στην απεργία της 30/5, θα απέχουν και από όλες τις μελλοντικές απεργίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αφού αυτές «δεν «ταξικοποιούνται» και η «Κοινωνική Συμμαχία» δεν εξαντλείται στις 30/5, αλλά έχει μονιμότερα χαρακτηριστικά. Τι επομένως θα κάνουνε όσο δεν θα απεργούνε; Ο σχεδιασμός επί χάρτου λέει ότι «αποτελεί πλέον αντικειμενική και εξόφθαλμη ανάγκη να ξεμπερδέψουμε οριστικά με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και να κινηθούμε στην κατεύθυνση της οργανωτικής διάσπασης από αυτές και της δημιουργίας μιας αληθινά ταξικής και ουσιαστικά συνδικαλιστικής οργάνωσης». Θα αντιγράψουν δηλαδή το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ σαν «αντίγραφο» ενός πάλαι ποτέ αγωνιστικού ρεφορμισμού με μικρότερους όμως οργανωτικούς όρους. Είναι όμως ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί και τελειώνει χωρίς «να ξεμπερδεύουμε οριστικά με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ». Ακριβώς γιατί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα της υποχώρησης και της ήττας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Ο ρεφορμισμός δεν μπορεί να παράξει τίποτα άλλο εκτός από το ρεφορμισμό. Οι «απόψεις θερμοκηπίου» δεν μπορούν να παράξουν τίποτα άλλο από «λύσεις θερμοκηπίου». Η ζωή θα μας βρει στους δρόμους και απεργούς με κάθε ευκαιρία. Οσο κακοτράχαλος, ανηφορικός, με δεξιές ή αριστερές στροφές παρουσιαστεί μπροστά μας. Γιατί σημασία δεν έχει πώς είναι ο δρόμος αλλά πού θέλεις να πας.