Την τελευταία της πνοή άφησε εν ώρα υπηρεσίας η 62χρονη Nτανιέλα Πρελορέντζου, πρώην συμβασιούχος, που είχε γίνει αοριστου χρόνου στον τομέα καθαριότητας του δήμου Ζωγράφου και μητέρα τεσσάρων παιδιών.
Η καρδιά της δεν άντεξε λένε! Και πως να αντέξει μια γυναίκα 62 χρονών να μαζεύει σκουπίδια στους 45 βαθμούς και χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, στη δεύτερη μάλιστα βάρδια που την ανάγκασαν να δουλέψει μέσα σε ένα 24ωρο;
Ακόμα ένα θύμα που έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των εργοδοτικών δολοφονιών, που γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Θύμα της κυβερνητικής πολιτικής που προωθεί συνεχώς τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και καταργεί κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος στο βωμό της «ανάπτυξης».
Ένας θάνατος που δείχνει ξεκάθαρα το πως θα βγαίνει από δω και πέρα η δουλειά στους δήμους, μετά τις χιλιάδες απολύσεις των συμβασιούχων. Με την εντατικοποίηση της δουλειάς, την τρομοκράτηση και πειθάρχηση των εργαζομένων (με την απειλή της απόλυσης-ανεργίας).
Ένας θάντατος που ξεμπροστιάζει τις δημοτικές αρχές που όλο το διάστημα της απεργίας επικαλούταν την ασφάλεια και τη υγεία των πολιτών και την ίδια στιγμή καταστρατηγούσαν με κάθε τρόπο την ασφάλεια των εργαζομένων.
Αλλά ξεμπροστιάζει και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που πέρα από τα τυπικά συλληπητήρια δεν είχαν καν την ευθιξία να προκηρύξουν ούτε μια ώρα στάση εργασίας, για να τιμήσουν την εργάτρια καθαριότητας και να διευκολύνουν τους εργαζόμενους να παραστούν στην κηδεία.
Ο θάνατος της 62χρονης έδειξε όμως και με τον πιο ώμο τρόπο στους εργαζόμενους το πόσο αναλώσιμους τους θεωρεί το κεφάλαιο και πόσο δεν υπολογίζει τη ζωή τους μπροστά στα κέρδη του. Και πως το δικαίωμα στη μόνιμη, σταθερή δουλειά με δικαιώματα αλλά και στην ίδια τους τη ζωή, μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της δικής τους πάλης.
Η καρδιά της δεν άντεξε λένε! Και πως να αντέξει μια γυναίκα 62 χρονών να μαζεύει σκουπίδια στους 45 βαθμούς και χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, στη δεύτερη μάλιστα βάρδια που την ανάγκασαν να δουλέψει μέσα σε ένα 24ωρο;
Ακόμα ένα θύμα που έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των εργοδοτικών δολοφονιών, που γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Θύμα της κυβερνητικής πολιτικής που προωθεί συνεχώς τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και καταργεί κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος στο βωμό της «ανάπτυξης».
Ένας θάνατος που δείχνει ξεκάθαρα το πως θα βγαίνει από δω και πέρα η δουλειά στους δήμους, μετά τις χιλιάδες απολύσεις των συμβασιούχων. Με την εντατικοποίηση της δουλειάς, την τρομοκράτηση και πειθάρχηση των εργαζομένων (με την απειλή της απόλυσης-ανεργίας).
Ένας θάντατος που ξεμπροστιάζει τις δημοτικές αρχές που όλο το διάστημα της απεργίας επικαλούταν την ασφάλεια και τη υγεία των πολιτών και την ίδια στιγμή καταστρατηγούσαν με κάθε τρόπο την ασφάλεια των εργαζομένων.
Αλλά ξεμπροστιάζει και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που πέρα από τα τυπικά συλληπητήρια δεν είχαν καν την ευθιξία να προκηρύξουν ούτε μια ώρα στάση εργασίας, για να τιμήσουν την εργάτρια καθαριότητας και να διευκολύνουν τους εργαζόμενους να παραστούν στην κηδεία.
Ο θάνατος της 62χρονης έδειξε όμως και με τον πιο ώμο τρόπο στους εργαζόμενους το πόσο αναλώσιμους τους θεωρεί το κεφάλαιο και πόσο δεν υπολογίζει τη ζωή τους μπροστά στα κέρδη του. Και πως το δικαίωμα στη μόνιμη, σταθερή δουλειά με δικαιώματα αλλά και στην ίδια τους τη ζωή, μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της δικής τους πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου