Σημαντική νίκη στην απεργία στη «Γενική Ανακύκλωση ΑΕ» στα Γιάννενα

Πολύ σημαντική νίκη πέτυχαν οι εργάτες στη «ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΑΕ» στα Γιάννενα. Την Τετάρτη 18 Νοέμβρη η εταιρεία ανακοίνωσε ανάκληση των απολύσεων. Μια νίκη που αφορά όλη τη Βιομηχανική Ζώνη, μιας και οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και η απλήρωτη εργασία είναι καθημερινό φαινόμενο στη ΒΙΠΕ. Η απεργία ξεκίνησε ως προσπάθεια να σταματήσουν οι 17 απολύσεις που με κυνικότητα είχε ανακοινώσει η εργοδοσία. Απολύσεις που αφορούσαν περίπου το 40% των εργαζόμενων στην ανακύκλωση.



Με πρόσχημα τη μείωση του κύκλου εργασιών -κατά πώς έλεγε η εργοδοσία- θα προχωρούσε σε απολύσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι το αφεντικό πίσω απ’ την ανακύκλωση στα Γιάννενα είναι ο Δ. Λαζόπουλος, ίδια εργοδοσία και με την ανακύκλωση στον Ασπρόπυργο, που έχει συμβάσεις με δεκάδες δήμους ανά την Ελλάδα και όχι μόνο με τους δήμους της Ηπείρου. Άλλωστε, τα σκουπίδια είναι μεγάλη μπίζνα για ντόπια και ξένα κεφάλαια. Ο στόχος της εταιρείας δεν είναι άλλος από την παραπέρα αύξηση των κερδών της με ένταση της εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού. Σ’ αυτή τη βάση, θέλει να πετάξει τους εργάτες στα σκουπίδια και να τους «ανακυκλώσει» με νέους που δεν θα έχουν τα βαρίδια των μισθών και των «παλιών κεκτημένων». Σ’ αυτήν την κατεύθυνση η εργοδοσία είναι αδίστακτη και το έχει αποδείξει. Πολλοί πετσοκομμένοι εργάτες στη δουλειά, δυο νεκροί πέρυσι στον Ασπρόπυργο, στο ίδιο εργοστάσιο που με την πυρκαγιά που ξέσπασε έπνιξε με τοξικό νέφος την Αττική.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας την κυβέρνηση Σαμαρά (σε Χαλυβουργία και ανακύκλωση Ασπροπύργου), έδειξε ότι υπηρετεί συντεταγμένα την επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη, όχι μόνο με τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους, αλλά και με τη φασιστικοποίηση και το χτύπημα των εργατικών αντιστάσεων. Από τις πρώτες μέρες της απεργίας, ασφαλίτες έκαναν την εμφάνισή τους στο χώρο του εργοστασίου, ενώ -παράλληλα- η εργοδοσία προσπαθούσε να στήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό. Σε αυτό τη βοηθούσε και η επιλογή της να μην συγκεκριμενοποιήσει ποιοι είναι οι 17 που θα απολύονταν.

Τη Δευτέρα 9 Νοέμβρη προσπάθησε να σπάσει την απεργία με ΜΑΤ. Δεν τα κατάφερε, κάτω απ’ την πίεση πολλών αλληλέγγυων. Το πρωί της επόμενης, με τρεις διμοιρίες ΜΑΤ, έσπασε την ανθρώπινη αλυσίδα κάνοντας 8 συλλήψεις (7 αλληλέγγυοι από το ΠΑΜΕ και ένας εργάτης) και ξανάνοιξε το εργοστάσιο. Λίγο αργότερα, στα δικαστήρια εκδικαζόταν η προσφυγή της εργοδοσίας για να βγει η απεργία παράνομη και καταχρηστική.

Κάτω απ’ την πίεση αυτών των εξελίξεων, το άνοιγμα της αντιπαράθεσης στο κέντρο της πόλης, αλλά και την απεργία στις 12 του μήνα, το Εργατικό Κέντρο κάλυψε με απεργία στην ανακύκλωση μέχρι τη Δευτέρα 16 του μήνα.

Οι μαζικές απολύσεις αυτές ήταν ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για όλη τη ΒΙΠΕ και οι εργάτες της ανακύκλωσης, που συμμετείχαν στην απεργία και την περιφρούρηση, έδωσαν μια σκληρή μάχη με λίγες δυνάμεις έχοντας απέναντι κυβέρνηση, κράτος, εργοδοσία.

Η άποψη του ΠΑΜΕ, που έχει εντάξει τους εργάτες στο σωματείο εμποροϋπαλλήλων και ιδιωτικών υπαλλήλων(!), μόνο και μόνο για να μπορεί να ελέγχει το σωματείο, εκφράστηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο και σε αυτόν τον αγώνα. Η λογική της ανάθεσης και της ανάληψης κομματικά, με περιχαρακωμένες διαδικασίες, λογική ιδιωτικοποίησης του αγώνα, στερούσε δυνάμεις απ’ τον αγώνα των εργατών. Με αδιέξοδες παραστάσεις διαμαρτυρίας στο δημαρχείο και τριμερείς συναντήσεις στην Αθήνα για να πάρουν θέση «ο δήμος, η κυβέρνηση, τα δικαστήρια», τη στιγμή που όλοι αυτοί, πέρα από δηλώσεις «στήριξης»-κοροϊδία, είχαν ήδη πάρει θέσεις... μάχης.

Η Ταξική Πορεία, με όσες δυνάμεις έχει, κινήθηκε σε δυο επίπεδα. Απ’ τη μια, να στηρίξει την απεργία με παρουσία στην πύλη, όσο ήταν δυνατόν, και, απ’ την άλλη, να προσπαθήσει να ανοίξει πολιτικά το ζήτημα στη βιομηχανική ζώνη με παρεμβάσεις σε μεγάλα εργοστάσια (Πλαστικά Θράκης, Πίνδος) και στον κόμβο της ΒΙΠΕ. Στην πόλη, με παρεμβάσεις-καταγγελίες, αεροπανό και στην πανεργατική απεργία. Παράλληλα, οι Αγωνιστικές Κινήσεις έθεσαν το ζήτημα στις γενικές συνελεύσεις, στους φοιτητικούς συλλόγους. Στόχος ήταν να μεγαλώσει το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση και να ασκηθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πίεση στην εργοδοσία. Όλα αυτά γιατί είναι καθαρό πως το χτύπημα του δικαιώματος στη μόνιμη, σταθερή δουλειά αφορά όλη την εργατική τάξη και θα απαντηθεί με όρους μαζικού κινήματος, με όρους πάλης.

Αυτή η νίκη, μετά από δεκαεφτά μέρες απεργίας, σε μια μάχη με τόσο δυσμενείς όρους, δείχνει τις δυνατότητες που έχει η εργατική τάξη. Δυνατότητες που δεν πρέπει να ξεχαστούν, αφού το κεφάλαιο και η εργοδοσία δεν θα παραιτηθούν απ’ τις επιδιώξεις τους. Σε μια περίοδο που έχουν καταρρεύσει όλες οι αυταπάτες για μεταρρύθμιση του συστήματος, τέτοιες νίκες της εργατικής τάξης είναι χρήσιμες γιατί προσανατολίζουν τη λαϊκή πάλη σε κατεύθυνση αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος.