Αθήνα: Ανταπόκριση από την κινητοποίηση των εργαζόμενων στα νοσοκομεία

Δυο χρόνια μετά τον εντοπισμού του ασθενή μηδέν της νόσου covid 19 στην Ελλάδα και την αρχή της πανδημίας, οι ομοσπονδίες ΠΟΕΔΗΝ και ΟΕΝΓΕ προκήρυξαν 7ωρη στάση η πρώτη και 24ωρη απεργία η δεύτερη κι ευτυχώς (γιατί δεν συνηθίζεται το τελευταίο διάστημα) κοινή συγκέντρωση και πορεία από την πλατεία Μαβίλη ως το υπουργείο Υγείας.

Η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι τραγική, τόσο για τους εργαζόμενους, που μένουν όλο και λιγότεροι ενώ οι υποχρεώσεις τους συνεχώς αυξάνονται, όσο και για τους ασθενείς covid και non covid που χάνουν ως και τη ζωή τους εξαιτίας των κάθε είδους ελλείψεων. Όμως για την κυβέρνηση, τους (ει)δικούς της και τα ΜΜΕ της, όλα πάνε «σχετικά καλά». Όπως είπε κι ο πρωθυπουργός, αν εξαιρέσουμε τους νεκρούς, η διαχείρηση της πανδημίας ήταν καλή... Πάλι καλά που δε βγήκε ο Γεωργιάδης να τους κατηγορήσει πως πεθαίνουν επίτηδες για να δυσφημίσουν την κυβέρνηση...

Δυστυχώς, όμως, εκτός από τους κυβερνώντες, και οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις στις ομοσπονδίες της περίθαλψης άφησαν τους εργαζόμενους σχεδόν στην τύχη τους. Με «αίσθημα ευθύνης» η ΠΟΕΔΗΝ ανέβαλε δυο φορές στην αρχή της πανδημίας προκυρηγμένη στάση εργασίας και μετά ακολούθησε το αποτυχημένο μοντέλο απεργία στην επαρχία, στάση εργασίας στην Αθήνα και μοναδική συγκέντωση στην Αθήνα. Κι επειδή, όπως ήταν φυσικό, οι περισσότερες κινητοποιήσεις ήταν άμαζες, οι εργαζόμενοι κατηγορήθηκαν ξανά και ξανά γιατί δεν ακολουθούν τις ηγεσίες τους και δέχονται τη μοίρα τους.

Για άλλη μια φορά λοιπόν, με την εντατικοποίηση στη δουλειά να χτυπάει κόκκινο, με 5.500 συναδέρφους να κινδυνεύουν στο τέλος Μαρτίου να απολυθούν, με τους εργαζόμενους να νοσούν ο ένας μετά τον άλλο, με τις άδειες μην έχουν ανασταλεί αλλά να μην μπορεί κανείς να πάρει λόγω των ελλείψεων προσωπικού, με το επίδομα επικίνδυνης κι ανθυγιεινής εργασίας να μειώνεται ή και να καταργείται σε κάποιους κλάδους εργαζόμενων ακόμη και στα νοσοκομεία και την ένταξη στα ΒΑΕ να μειάζει με όνειρο καλοκαιρινής νυκτός, οι 500 - 600 εργαζόμενοι που συγκεντρώθηκαν είναι πολύ πιο κάτω κι από αυτό που απαιτείται αλλά και από τις διαθέσεις των εργαζόμενων. Γιατί δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν τι χρειάζεται να γίνει. Είναι ότι απογοητεύτηκαν ξανά και ξανά από κάθε είδους σωτήρες. Είναι ότι ο συνδικαλισμός που γνώρισαν ήταν κατά βάση συνδιαλλαγή. Είναι ότι είναι λίγες οι δυνάμεις που πιστεύουν πραγματικά στην οργανωμένη πάλη.

Να ξεπεράσουμε την απογοήτευση, την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να δημιουργήσουμε εστίες αντίστασης αν θέλουμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής και δουλειάς μας.

ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!